Verrast keek ik mijn dochter aan. Ze was uit school thuisgekomen om een boterham te eten, en ik besloot meteen maar met de deur in huis te vallen:"Oude oma is vanochtend overleden." Het bleef even stil en aan haar serieuze gezicht zag ik dat ze de boodschap liet bezinken. Waarna ze dus riep: "hoera!" Alleen kinderen en dronken mensen spreken de waarheid, zei mijn vader toen ik hem de volgende dag de reactie van zijn kleindochter vertelde. En ze hadden allebei hartstikke gelijk. Dan kom je toch niet meer? Ze had het goed aangevoeld. Oma was de afgelopen jaren dan ook niet echt blij met haar leven, misschien was de dood wel een opluchting voor haar. Ze was doof, bijna blind, kwam het huis niet meer uit en slikte per dag twee handen vol met medicijnen. Zo kenden mijn kinderen haar. Als we kwamen, hadden we moeten bellen, waren we te vroeg (of te laat!), deed ze soms net of de kinderen er niet waren, vertelde ze wie er allemaal was overleden en mopperde ze over de