"Angela, gaan we zo zwemmen?" Het was half tien ’s morgens, de tweede dag van het vakantiekamp en we hadden net het programma voor de dag doorgenomen. “Eens even kijken, volgens mij hadden we afgesproken dat we dit in de middag zouden gaan doen, als het wat warmer is." "Maar je had het beloofd, wij willen nu zwemmen." In mijn gedachten ging ik terug naar alle beloftes die ik had gedaan, maar daar zat deze niet bij. Ik besloot voet bij stuk te houden . "Ja maar, Wij vinden het niet eerlijk, we willen gewoon nu zwemmen." De twee “mannen” dropen af en gingen een potje tafelvoetballen. “Mannen”, noemden we ze vanaf de eerste dag. Ze waren al echte tieners en de oudste mannelijke deelnemers van het kamp. ‘s Ochtends kwamen ze steevast wat later binnen. Ze hadden zich verslapen of waren druk bezig met het stylen van hun haar in het toiletgebouw. De mannen hielden er van om grenzen op te zoeken en de discussie aan te gaan, die altijd begon