Blije kinderen

"Ik kan helemaal niets en meester vindt mij ook nog dom", snikkend lag dochter Rosalie op bed. Met haar hoofd in de kussens, zodat ik de meeste woorden vol zelfmedelijden niet kon horen. Die avond had ik het gesprek met haar meester gehad en we hadden een voorlopig schooladvies gekregen voor de middelbare school. Ik zag het hoopje verdriet aan en had het met haar te doen. Ik aaide over haar schokkende schouders en vroeg zacht: “Heeft hij geen gelijk dan?” Rosalie was namelijk niet zo handig geweest en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Bij de nio-toets had ze net als haar broer “ienemienemutte” gedaan om het juiste antwoord uit te kiezen. De man die de toets af nam was wat onduidelijk geweest in zijn uitleg en de toets ging op tijd. Daar hielden ze niet van. Thuis extra oefenen voor spelling en rekenen was niets voor haar. En toen op een zondagmiddag haar vriendin op de stoep stond om te vragen waar de spreekbeurt van Rosalie de volgende dag over zou gaan, stonden wij

“Saartje heeft haar verjaardagscadeautje zelf uitgekozen”, app ik mijn kinderen die bij opa en oma aan het logeren zijn. Ze staat voor me met een bloedende duif in haar bek. De veren liggen verspreid in het gras. “Los”, roep ik met stemverheffing. Ze kijkt me uitdagend aan. Ik probeer het vervolgens met een hondenbrokje, maar die is echt minder aantrekkelijk dan de duif. En vervolgens maak ik van de hondenriem een lasso en probeer haar daarmee te vangen. Iedere keer als ik in de buurt kom, rent ze weg. Ze is dan ook een jachthond en vogels vangen is haar instinct. Ik besluit weg te lopen (dan komt ze vanzelf mee) en ontdek de volgende dag dat mensen veel op honden lijken, en dan vooral jongens: ze moeten zich regelmatig uitleven. “Yeaahhhhh!” Luidruchtig kwamen ze het lokaal binnen: acht jongens. Ze hadden keurig wat fruit en drinken meegekregen van thuis, maar hadden echt geen tijd om daar rustig voor te gaan zitten. Na een hele dag stilzitten op school en Cito-toetsen maken we