Blije kinderen

“Het is tien over zeven”, roep ik met een luide stem in het trapgat naar boven. Al snel hoor ik gestommel van de trap en daar staat hij voor me. Zoon Jerome: verwilderd gezicht, kleine ogen en wallen eronder met een paarsblauwe kleur. “Had je dat niet eerder kunnen zeggen”, snauwt hij me toe. “Toen was het nog geen tien over zeven!”, fluister ik hem in met een glimlach om mijn mond. Hij kon mijn humor niet waarderen, evenmin als het glas versgeperste grapefruitsap dat ik voor hem had neer gezet. Het was zijn tweede week op de middelbare school en hij had het zwaar. Die avond ervoor had hij in tranen op zijn bed gezeten. “Ik ben mijn werkboek biologie kwijt”. De hele kamer werd verbouwd, omdat hij zeker wist dat het werkboek onder het bed was gevallen. Zijn bed zelf lag bezaaid met boeken, die ik voor hem had gekaft. Geheel tegen mijn principes in, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hij dit ’s avonds om 9 uur nog zelf moest doen. Hij had dan ook een drukke werkweek:

"Het is niet eerlijk, ze hebben vals gespeeld." "Nietes." Met rood aangelopen gezichten stonden de twee partijen lijnrecht tegenover elkaar. Ze hadden tijdens het vakantiekamp levend stratego gespeeld en waren het niet eens over de interpretatie van de spelregels. De kaartjes waren volgens de ene partij stiekem door de andere partij gewisseld. En de andere partij betichtte hun er van dat ze de "vlag" stiekem hadden verstopt, zodat het voor hun onmogelijk was om te winnen. "Maar jongens, het is toch maar een spelletje?" Opperde een van de kinderen. Nee, dit was geen spelletje meer, dit was oorlog. "Ik ga naar huis", schreeuwde een van de jongens. Hij pakte zijn rugzak en vertrok. "Ik ga weg." En nog eentje liep stampvoetend weg. De sfeer werd grimmig en ik besloot eerst twee vredesstichters in te zetten om iedereen weer "binnenboord" te krijgen. Dat lukte. Het lukte zelfs om met elkaar in de kring te gaan zitten,

"Er is iemand die wel een heel bijzonder cadeau krijgt vandaag..." Met begerige blikken keken de kinderen naar alle pakjes die we hadden uitgestald in het midden van de tent. Het was de laatste dag van het vakantiekamp en omdat we dit jaar geen jarige job hadden, besloten we elkaar een cadeautje te geven. "Omdat we het zo fijn hebben met elkaar," had iemand als reden opgegeven. Ze verheugden zich er op om hun cadeau in ontvangst te nemen. En misschien verheugden ze zich nog wel meer op het geven van hun eigen cadeau. Maar wie zou dat bijzondere cadeau (een kus!!!) mogen ontvangen? "Mijn cadeau eerst", riep een enthousiast meisje met stemverheffing. Ik ging er van uit dat ze bedoelde dat ze als eerste haar cadeau wilde hebben. Net als dat ze de afgelopen dagen als eerste steevast een dubbele boterham met extra veel chocoladepasta wilde. En terwijl ze die in haar mond had er alvast nog maar een bestelde. Maar dit keer wilde ze dolgraag een ander blij ma