“Hou je kop nou eens”, klonk het van achter de laptop met een onvervalst Amsterdams accent. Vader nam niet de moeite om even op te kijken naar zijn kind en contact met haar te maken. Hij was verdiept in zijn laptop en zij in haar spel. Een schattig meisje van misschien net 4 jaar met een roze broek, roze trui en een roze strik in haar haar. Ze had een pleister op haar linkeroog en zat op de grond midden in de wachtkamer van het ziekenhuis. Terwijl haar ouders druk bezig waren met hun smartphone en laptop, had zij wat blokken gevonden waar ze heel lief mee aan het spelen was. De wachtkamer was gevuld met vooral oudere mensen die verlekkerd zaten toe te kijken. Waar het meisje overigens niets van merkte, want ze ging helemaal in haar spel op. Zodanig dat ze ook met een steeds luidere stem ging praten tegen haar blokken. “Nee, jij mag eerst en die ander moet wachten. Rustig aan, niet vallen.” Dat was het moment voor haar vader om uit zijn slof te schieten. Ik voelde de irritatie bij