Blije kinderen

"Dit is mijn laatste yogales", zei hij beslist. Hij zat met zijn rug tegen de muur op de gang en speelde een spelletje op zijn mobiele telefoon, terwijl hij me dit meedeelde. "Oh", zei ik verbaasd "En we zijn nog niet eens begonnen!" Nu keek hij me met zijn prachtige bruine ogen even aan. "Ja, weet je, ik ga liever naar hiernaast, weet je" en hij maakte met zijn hoofd een beweging naar links. Ik wachtte het vervolg af. "Daar kom ik iedere dag na school en dan ga ik daar lekker chillen en gamen, weet je. Met mijn vrienden, weet je". Ik besloot het even te laten rusten en hoopte stiekem dat het gevoel van thuiskomen in de yogales voor hem voldoende zou zijn om zijn begeerte naar alle verlokkingen even uit te stellen. "Vanavond doe ik niet mee met de yoga" vertelde dochter Rosalie ons de laatste tijd steeds vaker. We hadden er de laatste jaren een ritueel van gemaakt om samen de dag af te sluiten met een uurtje yoga en een k

Verwijtend keek dochter Rosalie haar oma aan. Oma zat naast haar op de knieën op de grond. Haar leesbril stond op het puntje van haar neus en ze deed haar uiterste best om haar kleindochter te volgen. “Oma, nu heb je hem weer niet schoon gemaakt”. Met een verontwaardigde stem vertelde oma dat ze vanmorgen nog een schoonmaakdoekje er over heen had gehaald, er zaten namelijk wat vieze vingers op. “Nee, oma”, verzuchtte Rosalie lichtelijk geïrriteerd. “Dat bedoel ik natuurlijk niet, je laat al je schermpjes open staan en dan gaat de batterij snel leeg en wordt hij ook nog traag. Dat heb ik je vorige week toch verteld?” Oma had een smartphone gekocht. “Eindelijk”, had dochter Rosalie gereageerd. “Dan kan ik je ten minste eens appen, met foto’s van Billy, mijn nieuwe verzorgpony.” Maar zo makkelijk ging het niet. Na twee dagen had ze de telefoon teruggebracht naar de winkel. “Hij gaat niet open”, was haar klacht. De winkelbediende had drie keer met zijn vinger op het scherm getikt en e