"Laat jij je dochter 's avonds alleen over het dijkje in het donker naar huis fietsen?" had een moeder mij een paar maanden geleden met verwijtende stem gevraagd. "Ja, waarom niet?" De vraag had er voor gezorgd dat ik dochter Rosalie voortaan tegemoet liep, wanneer zij van de manege naar huis fietste. Ik zag haar dan in de verte aan komen rijden als een klein lichtpuntje dat steeds groter werd. Met een enorme vaart reed ze dan over het kronkelende dijkje waar geen verlichting was. Alleen van de maan, als ze geluk had. Maar dit keer zag ik na een kwartier nog geen lichtje aankomen en ik voelde de ongerustheid opkomen. "Zie je wel, het is niet verantwoord om haar alleen te laten fietsen. Straks ligt ze met fiets en al in die koude sloot. Of is ze door iemand aangereden, die haast had. Of is ze in een busje meegesleurd." De stemmetjes in mijn hoofd maakten overuren. En ik herinnerde me opeens een verhaal van een jongen die mij afgelopen week in d