Blije kinderen

“Ja Angela, met Kees hier, ik bel je even over het volgende…” Het was zaterdagochtend 9 uur en Kees, de beheerder van de ruimte waar ik op zaterdag les geef, hing aan de telefoon. “Ik wil geen zeurpiet zijn, maar vind toch dat je moet weten dat iemand jouw naam op de muur heeft geschreven, met pen.” Vervolgde hij zijn verhaal. “Het is vast een fan van je.” Ik overwoog wat te doen en vroeg hem om het nog even niet weg te poetsen, dan zou ik het die middag met de groep kinderen kunnen bespreken. “Oke, dat komt wel goed. Vat jij hem maar eens flink in zijn kraag”, sloot hij het gesprek af. “Mijn cijfer is vandaag een 8, want ik heb gevoetbald en we hebben gewonnen.” “Mijn cijfer is een 7, want het is lekker weer.” We startten de rots en waterles met een kringgesprek, zoals altijd. Om even te kijken hoe de vlag ‘er bij hangt’.  Ik vertelde dat mijn cijfer een drie was en dat dit alles te maken had de muur waarop mijn naam was geschreven. Het gemurmel verstomde en ik had alle aandach

Kan ik in een dier veranderen? Nieuwsgierig zaten ze rond het tafeltje. De één met een croissantje in de hand, de ander met zijn mobiel. En er waren er een paar die mijn "vraag-maar"-kaartjes bestudeerden. Het was tien minuten voordat de yogales zou beginnen en we gebruikten deze tijd altijd even om "te landen". Om los te komen van alles wat er die dag was gebeurd, of nog ging gebeuren. Van de rekensommen en van de ruzie op het schoolplein. "De kaartjes geven je antwoord op voor jou belangrijke vragen", las ik voor. "Vragen die met ‘ja’ of  ‘nee’ beantwoord kunnen worden." "Ik zou graag willen weten of ik in een dier kan veranderen", kwam er zachtjes uit onverwachte hoek. Ik keek de jongeman aan en voelde dat dit voor hem echt belangrijk was om te weten. "Mmm, wat heeft deze vraag eigenlijk met yoga te maken?" vroeg ik. "Nou gewoon, je hebt bij yoga toch allemaal houdingen die een dierennaam hebben", werd e

“Nou, dat ging in onze tijd wel anders hoor. Je was pas ziek, als je flinke koorts had en anders ging je gewoon  naar school”, vertelde mijn moeder met een serieus gezicht. Ik had haar het appje van dochter Rosalie laten lezen, waarin ze schreef: “Ik heb hoofdpijn en ben duizelig. Wat zal ik doen, naar huis komen?” Ik besloot de bal terug te leggen bij haar: “Je kan alleen zelf voelen hoe ernstig het is. Wat heb je nodig om je wat lekkerder te voelen?” Het bleef stil en ik verwachtte dat ze wel een rondje was gaan lopen in de buitenlucht in de pauze, of wat water had gedronken op het toilet. Maar het bleek toch anders te lopen. “U spreekt met meneer…. Ik bel u namens de school waarop uw dochter zit. Ze voelt zich helemaal niet goed en ik kan niemand bereiken.” Ik hoorde de paniek van deze meneer door het voicemailbericht heen. Het was vrijdagmiddag en tussen twee lessen door besloot ik even een blik op mijn telefoon te werpen. Ik had drie gemiste oproepen en dus dit bericht van de