Blije kinderen

Een sprookje voor alle kinderen met een groot hart, die niet altijd begrepen worden door de grote mensen.  Ongeveer 50 jaar geleden werd er ergens op deze aarde een klein babymeisje geboren. Het was groot feest. De ouders waren dolgelukkig, want het meisje was hun eerste dochter. En... ze bleek over een heel groot hart te beschikken. Van een afstand zag je het grote hart al kloppen. Kaboem, Kaboem, Kaboem. Wanneer het meisje in de tuin een mooie vlinder zag vliegen. Kaboem, Kaboem, Kaboem. En wanneer ze vol aandacht aan het tekenen was. Of aan het spelen met haar poppen. Kaboem, Kaboem, Kaboem. Op school werd haar grote hart niet opgemerkt. Daar moest gerekend worden. En spellingregels ingestampt in het hoofd. En de hoofdsteden van Europa moest ze op de kaart kunnen aanwijzen. Ze was vastbesloten dat zij dat later anders zou gaan doen. Toen ze eenmaal volwassen werd, waren er niet veel mensen, die het grote hart opmerkten. Soms werd ze nagekeken op straat. Even was e

“Dan ligt hij ‘s avonds laat nog te woelen in bed en kan hij echt niet in slaap komen. Hoe zou ik hem daarbij kunnen helpen?” De moeder keek me vragend aan. En ik besefte dat ik geen pasklaar antwoord had. Althans, een antwoord dat zij nog niet zelf had kunnen bedenken. Ze had immers zelf ook verstand van kinderen en zeker die van haar zelf. Ik besloot deze jongeman eens een dagje te observeren – op de camping doe je toch niet veel anders – en kreeg de ingeving van een ei. “Hoe ontdek je of een ei rauw of gekookt is?” was een vraag die ik onlangs had gelezen in een kooktijdschrift. Om te bepalen of je een ei nog kon eten was er de test om hem in een bak water te leggen. Blijft het ei drijven, dan is het niet meer goed.  Maar om te bepalen of een ei rauw is, heb je een andere test nodig. Als je een rauw ei laat ronddraaien, blijft hij draaien, ook als je hem niet meer aanraakt. Een gekookt ei echter, komt veel sneller in ruststand, nadat je hem hebt laten draaien.  Deze jongeman bl

“Joh, die Paula, dat is echt een lekker wijf…” bracht de buurjongen in. We zaten ’s avonds met een groepje op het picknick-kleed voor de tent nog even na te praten over de avonturen van die dag op de camping. Paula was gearriveerd en dat had de jongensharten niet onbewogen gelaten. “Jerome heeft al geknipoogd naar haar, he”. “Ja, maar ze zal wel met Aron gaan, die gaat met alle mooie meiden op de camping.” Verzuchtte een ander. “Ach, ze heeft toch dikke billen. Heb je dat niet gezien dan? Toen ze op de trampoline aan het springen was?” Dochter Rosalie zat er bij en luisterde er naar. “Roos, ga je mee levend stratego doen?” Een van de jongens stond voor onze tent, waarin Rosalie voor de zesde keer hetzelfde boek aan het lezen was. Ze keek even op en zag de grijnzende blik van de jongen en zei: “Nee, ik ben aan het lezen”. De jongeman was een volhouder: “Toe nou, je had het beloofd. Met jou erbij is het echt veel leuker.” Heel anders dan Paula speelde zij het 'hard to get':