Blije kinderen

“Weet je wat jij moet doen? Gewoon naar buiten gaan, de hond uitlaten, een pilletje nemen om te slapen, eens flink huilen en daarna een glaasje wijn drinken.” Dochter Rosalie voelde aan wat haar vader nodig had. Hij lag om 10 uur nog in zijn bed en staarde naar het plafond. En dat al een paar dagen. Opa was overleden en haar papa probeerde dit te verwerken. Op zijn manier. “Je moet het loslaten”, had iemand geadviseerd. “Je moet het toelaten”, adviseerde een ander. Maar ook dit keer had dochter Rosalie het bij het rechte eind. Ze voelde feilloos aan wat er aan de hand was. Ook toen opa nog niet was overleden, wist zij al wat er ging gebeuren. “Ik heb buikpijn, mama”, piepte ze die ochtend. Ik voelde aan haar buik en wist wat er aan de hand was. De emoties waren al aan het rommelen. Ze bleef thuis van school en toen wij halsoverkop naar het ziekenhuis moesten, vertrok zij zonder morren met de hond Saartje naar de dierenarts. Want ook Saartje had buikpijn. “Wat doet je dochter dat

“Goedemorgen, u spreekt met de politie. Niet schrikken alstublieft.” Natuurlijk schrok ik. Allereerst vanwege het feit dat de politie belde, dat gebeurt niet iedere dag. En daarbij ook nog de boodschap: “Niet schrikken.” Wat doe je dan? Schrikken dus. Het was donderdagochtend half 10 en ik zat net even lekker op de bank met de hond Saar op schoot en een kopje thee in de hand. “Oke”, wist ik uit te brengen en ik wachtte vol spanning af wat deze meneer mij te vertellen had. “Is uw dochter Rosalie Jager?” vervolgde hij het telefoongesprek. Nu zat ik helemaal rechtop. “Uw dochter is gisteravond getuige geweest van een mishandeling. Wist u dat?” Ik kon me opeens weer vaag herinneren over wat ze vertelde toen ze terug kwam van de manege. Ze was met een paar vriendinnen terug gefietst, over het donkere dijkje. En halverwege het dijkje stond er een auto stil en stapte er een jongen uit. Een van de vriendinnen kende hem en was geschrokken. Het meisje kreeg ruzie met de jongen en ze probeer

"Neem je straks dat Star Wars-spel mee?" Het appje dat ik een uur voor de yogales kreeg, was slechts kort. Maar ik voelde het verlangen er door heen. Deze jongen had zich de hele week al verheugd om met zijn gedachtekracht een balletje te laten opstijgen. Want dat was het Star wars-spel. "De headset meet je hersengolven en wanneer je een complete focus hebt op het balletje, zal het balletje opstijgen. Een oefening in concentratie…" Ongelovig, maar vol verlangen keken ze me aan. Dat wilden ze wel eens proberen. En het liefst meteen. Ik besloot de les te vervolgen over Pratyahara, de vijfde stap in yoga. Een oefening waarbij je steeds meer leert je zinnen en zintuigen onder controle te krijgen. Kinderen die dit leren, kunnen ‘nee’ zeggen tegen de zoveelste zak snoep. En zijn zelf de baas over hun mobiele telefoon. Ze kunnen hem gewoon een dag laten liggen, zonder dat ze getriggerd worden door alle piepjes. Omdat zij de baas zijn en niet de telefoon. En het lever