Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2017 tonen

Kom je op ons feestje?

“Lieve, geweldige, aardige, leerzame, stoere juf Angela, Wij zouden het suuuper leuk vinden als u kunt komen op ons kerstdiner. Het is op donderdag 21 december 2017 en de tijd is van 17:45 -19:00.” Met een grote glimlach op mijn gezicht lees ik de e-mail die in sierlijke gouden letters is geschreven voor de tweede keer door. En in mijn herinnering ging ik terug naar deze lieve kinderen en juffen die ik het afgelopen half jaar had mogen begeleiden. Een “probleemklas”, zoals het werd omschreven, met veel onrust. En kinderen die continu op elkaar reageerden. Ik besloot zoveel mogelijk er op de fiets naar toe te gaan. Met een reden… “Aaaaaaah”, hoorde ik toen ik tijdens het kerstdiner arriveerde, in mijn oude spijkerbroek met foute kersttrui. De kinderen waren gekleed in prachtige glitterjurken en er waren zelfs een paar jongens die een colbertjasje hadden aangetrokken en een vlinderstrikje hadden omgebonden. Niet iedereen was op de hoogte van mijn komst en ze stormden allemaal op mij

Knuffelen?

“Ik ben … Ik hou van voetbal en gamen en dat zijn dus ook mijn hobbies. Ik heb er ook last van dat ik altijd maar boos word op andere kinderen als ze me plagen. Ik wil bij rots en water leren niet meer boos te worden op anderen. Niet altijd maar grappig te zijn. Niet altijd maar negatief te denken.” Ik lees het verfrommelde handgeschreven briefje een paar keer door. En er valt me iets op. Deze jongeman gebruikt wel drie keer het woord NIET. En ik besloot de komende lessen daar dus NIET op te letten en eens te kijken naar wat hij WEL graag zou willen en kunnen. “Profvoetballer worden, is mijn grootste wens. Maar mijn vader zegt dat ik daar nog NIET goed genoeg voor ben.” “Maak je borst maar nat”, fluisterde de leerkracht me die middag toe. En ze knikte naar de bewuste jongen die met een heel boos gezicht het lokaal binnenloopt. Hij heeft vanmorgen al twee keer een time out gehad en heeft daarbij de juf uitgescholden en iemand een klap verkocht. “Dat komt goed uit, de les gaat vand

Ik ben die ik ben

“Oooooh, is dit het hotel?”, vroeg ze met een luide stem, terwijl ze met haar grote witte rolkoffer in de hand naar het kamphuis liep afgelopen zomer. Wij glimlachten. Een  hotel kon je het niet echt noemen: we sliepen op stapelbedden op de slaapzaal, het rook er muf en de afgelopen dagen bleek er een muggenplaag te zijn op het eiland. Het kamphuis had meer weg van een jeugdherberg. Maar wel eentje midden in de natuur en een schitterende tuin met vuurplaats waar we iedere avond naar de sterrenhemel zouden kunnen kijken. “Ja weet je, ik heb voor iedere dag een setje kleding meegenomen in mijn rolkoffer, precies op kleur en gestyled. Dus ik ben ’s morgens wel iets later bij het ontbijt, want ik kan natuurlijk niet met ongekamde haren komen…” Onze “prinses”, zoals we haar na 1 dag kamp al noemden, vergeleek zichzelf twee maanden later op een regenachtige zaterdagavond met een ui. “Vandaag gaan we kennismaken met de eerste Nederlandse filosoof en het heeft van alles te maken met mijn

Gebruik toch je verstand

“Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik opgelucht...”  De aandacht was getrokken. “Ooh, ik weet het al, de oorlog tussen Trump en Kim Jong-un  is nog niet uitgebroken.” Viel het meisje dat recht voor me op het yogamatje zat, me in. Ze zat vaak op die plek tijdens de les en beschikte over de gave dat ze mijn gedachten kon lezen. “Ja, weet je die Trump is echt een mafketel, maar hij gaat geen oorlog maken hoor. En die Koreaan is daar veel te klein voor. En trouwens, ze weten toch niet waar Nederland ligt.” “Het zijn gewoon sukkels, wij noemen Donald Trump bij ons op school Donald Duck. En hij ziet er ook niet uit he”, onderbrak de jongeman naast haar. Ze kwamen al jaren samen naar de yoga- en filosofielessen. “Aha", antwoordde ik. "Dit is nu precies wat er gebeurt in de grote wereld van Trump en Kim Jong-un. Er wordt gereageerd vanuit emoties, ze vallen elkaar op hun persoonlijkheid aan. Maar wat zal deze heren echt dichter bij elkaar brengen?” En de les was begonnen… “Liev

Zet je binnenbioscoop maar aan

“Oke dan, over het bos dus?” vroeg ik met zachte stem en ik keek nog even rustig rond, voordat ook ik mijn ogen zou sluiten. De meesten lagen ontspannen op hun yogamatje. Een paar kinderen waren nog wat aan het giechelen en draaien. Maar, zo wist ik inmiddels, dat duurde slechts een paar minuten. “Ik wil je vragen je handen op je buik te leggen en rustig adem te halen. Helemaal naar je buik toe. En vervolgens adem je wat langer uit…” Het was een bijzondere yogales. De jongeman die ruim een jaar lang ernstig ziek was geweest, deed weer mee. Hij was stil, wijzer geworden, maar ik zag ook weer de twinkeling in zijn ogen. Deze les was voor hem en de anderen voelden het feilloos aan. “De volgende ademhaling neemt je mee naar een diep en donker woud”, startte ik de visualisatie. Ik neem de kinderen mee in een verhaal, waarbij al hun zintuigen worden betrokken. “Als je je binnenbioscoop aanzet, krijg je je eigen beelden bij het verhaal.” En dat gebeurde ook dit keer. Visualisatie zorgt e

Dat mag je niet doen

“Kun jij het alsjeblieft even overnemen?”, vroeg mijn collega bijna wanhopig. Ze liep met twee kleuters aan de hand die het allebei uitkrijsten. “Wat is er gebeurd?” “Nou kijk maar, hij heeft haar gebeten. De tanden staan in haar handje.” En ik keek naar het smoezelige handje waar inderdaad de afdrukken van tanden in stonden. Terwijl ik het bestudeerde nam het gekrijs en gesnik nog meer toe. De jongeman die het blijkbaar had gedaan snikte bijna nog harder. Ik besloot ze allebei op een knie te zetten en ze vooral niet te vertellen dat dit niet mocht… elkaar pijn doen. “Kijk, dit moet je doen als ze ruzie maken, of elkaar pijn doen.” En er werd gewezen op een checklist dat aan de muur hing. Kalm blijven, de kinderen hun verhaal laten doen over wat hun aandeel is in het geheel en vervolgens vragen naar een oplossing. Om daarna te kijken of de oplossing ook echt werd uitgevoerd. Er ging altijd veel tijd en aandacht naar toe. Terwijl ik al had ontdekt dat wanneer je het even liet rust

Ik verveel me

“Laat ik dan maar even beginnen met een huishoudelijke mededeling…” Verbaasd keken ze me aan. Het was het begin van het vakantiekamp in Monnickendam en de kinderen zaten gezellig keuvelend in een kring op de grond in de grote tent. In mijn hand had ik een rolletje wc-papier. Tweelaags, met een afdruk van hondjes erop. “Carla, hoeveel velletjes heb jij vandaag nodig?” “Nou een stuk of 4, want ik ben vanmorgen al thuis naar de wc geweest”. En zo gingen we het kringetje rond. Iedereen kreeg zijn velletjes papier en stopte het met zorg in zijn of haar zak. Waar het ook weer snel werd uitgehaald, toen ze hoorden dat we er iets heel anders mee gingen doen. “Op ieder velletje schrijf of teken je iets over jezelf, zo leren we elkaar een beetje beter kennen.” Degene met slechts 1 velletje was snel klaar, maar er was ook iemand die 10 velletjes had gevraagd en voorovergebogen, kauwend op de pen probeerde elk velletje te vullen. “Nou laten we maar eens beginnen…” En we pakten een eerste vell

Ik wil het grootste stuk

"Ik ben nog nooit bij de bakker geweest. Mijn moeder haalt brood bij de Dirk",   vertelt ze me openhartig. Ze houdt stevig mijn hand vast en als het stoplicht op groen gaat, huppelt ze naar de overkant. Ik huppel mee. We hadden een kwartiertje over tussen de lessen en ik besefte dat ik nog niet had gegeten. "Ga je mee een broodje halen?", had ik haar gevraagd. Dat zag ze wel zitten. En daar stonden we nu. Met open mond en grote ogen bekeken we de etalage waar de bonbons stonden uitgestald. "Ik wil de grootste" zegt ze met een luide vastberaden stem. Een paar dagen ervoor hadden we een vergelijkbare oefening. Maar dit keer met pubers. Het was de laatste les en we besloten het feestelijk af te sluiten met een high tea. Ze hadden chips meegenomen, borrelnootjes, koek, chocolade en zelfgemaakte boterkoek. De thee stond niet op het menu. Ik brak de reep chocolade in stukken van ongelijke grootte en wachtte af wat er ging gebeuren. "Ja, zo kunnen we he

Het heeft toch allemaal geen zin

“Juf, hij heeft me pijn gedaan”, met tranen in zijn ogen stond hij voor me. Wijzend naar zijn rechterarm. Er waren wat rode striemen op te zien. “Mmm, wat een geluk dat je daar iets over hebt geleerd in een van de eerste rots en waterlessen…” En ik ging met hem na hoe je je ademkracht kunt gebruiken als je pijn hebt, of eigenlijk zo boos bent op die ander dat je hem het liefst zelf pijn zou willen doen. In een van de latere lessen had ik ze ook verteld hoe belangrijk het is als ze in staat zijn om zelf hun conflictjes op te lossen, in plaats van naar de juf toe te gaan. “Daar word je groot van!”, had ik ze  beloofd. Een minuut later was hij al weer lekker aan het spelen. Maar er bleken vandaag meer kinderen te zijn die de lessen waren vergeten, waarop ik na afloop terug in de auto moedeloos verzuchtte: “Het heeft toch allemaal geen zin wat ik doe…” “Ik ben op zoek naar drie helden”, was ik de les begonnen. Er gingen heel wat vingers de lucht in. Kinderen die van zichzelf vonden da

Denk je nou echt dat ze naar je gaan luisteren?

“Ga er maar niet van uit dat ze naar je luisteren…”  was de eerste waarschuwing van mijn kinderen toen ik ze vertelde dat ik die middag les zou gaan geven aan pubers op een middelbare school. “Ja, en ze komen alleen in actie voor een cijfer. Denk maar niet dat ze geinteresseerd zijn in jouw les.” Ze zaten op hun praatstoel, zo ’s morgens aan de keukentafel maakte ik dat niet vaak mee. En vervolgden hun welgemeende adviezen: “Ja ma, en die sprookjes van je over kabouters en zo, daar kun je echt niet mee aan komen. En spelen doen ze ook niet meer. En die hartjes aan de het einde van de les is echt zoooooo kinderachtig.” Ik glimlachte, dacht terug aan het advies van mijn vriendin: “Ja, Angela het wordt weer eens tijd dat je het zweet in je oksels hebt staan, dat je iets nieuws gaat doen, uit je comfort zone komt. Daar leer je pas echt van.” “He jij met je irritante kop”, hoorde ik toen ik net het lokaal was binnengelopen. Een groep jongens hing onderuit op hun stoel, op tafel de Eas

Een week lang zonder

“Kijk ik heb chocoladetaart voor ons gemaakt. Nee… dit keer niet een recept van dr. Oetker, maar van Jamie Oliver”. Met een grote glimlach stond hij voor me, in zijn handen een oranje broodtrommel die stevig  was dicht geklemd. In het trommeltje zag ik de plakken chocoladecake opgestapeld, met er tussen een velletje bakpapier. Mijn vinger liet ik langs een plak gaan en er bleef wat chocoladecreme op zitten. “Pas op hoor, er zit heel veel suiker in”, werd mij gewaarschuwd. Ik keek naar dochter Rosalie die ook meedeed met deze les en kon haar gedachten lezen. “Ja mam, daar ga je, we hadden afgesproken een week zonder suiker te eten…” Het idee was gekomen toen zoon Jerome een week lang moest bijhouden wat hij zoal at. Hij zou op basis hiervan een voedingsadvies krijgen van een dietist die gespecialiseerd was in voeding voor topsporters. Hij bleek veel te weinig boterhammen en aardappels te eten. Het feit dat we nauwelijks vlees eten, hadden we goed opgevangen met noten, eieren en peu

Leonardo is een homo

“Hij is een homo”, begon ik het raadsel voorafgaand aan de yoga- en filosofieles. Met grote ogen keken ze me aan. “Een homo? Hadden ze dat ook al in die tijd?”, vroeg iemand verschrikt. Ik stelde hem gerust: “We zijn allemaal een homo, dat betekent namelijk niets meer en niets minder dan mens.” “En niet zo maar een homo, maar een homo universalis.” De denkrimpels kwamen tevoorschijn en ze waren zowaar vergeten wie er nu ook al weer verliefd was op wie. En of ze al gekust hadden. Ik besloot ze nog wat langer in spanning te houden en voegde er aan toe: “Een homo universalis is een mens die uitblinkt in verschillende vakgebieden. Zo was deze man niet alleen een kunstenaar, een bioloog, een uitvinder en een filosoof. Zijn uitvindingen zie je nu nog om je heen. Ook al leefde hij meer dan 500 jaar geleden…” De filosoof Kant heeft zich geruime tijd bezig gehouden met opvoeding. In zijn beleving bestond de opvoeding van kinderen uit vier componenten: disciplinering (het temmen van de dri

Wat jij niet wil dat jou geschiedt...

“Doodt vliegende insecten, zoals vliegen, muggen en motten. Deuren en ramen van het te behandelen vertrek sluiten. Bus goed schudden voor gebruik. Vervolgens vanuit het midden van de ruimte in de vier bovenhoeken spuiten. In totaal niet langer dan 1 seconden per 10m3…” Met grote ogen keken ze me aan: de kinderen van de yogales. “Ben je gek geworden of zo?”, durfde de eerste uit te brengen. “Wie weet, maar ik ben nu vooral benieuwd wat dit volgens jullie met Yoga te maken heeft.” “Nou simpel, je spuit in de vier bovenhoeken van de kamer en daar moet je je dus voor uitrekken.” Ondertussen maakte hij al een beweging alsof hij die bovenste hoeken van de ruimte wilde bereiken met zijn arm. “Nee joh, het heeft te maken met die seconden. Bi j yoga tellen we toch regelmatig in ons hoofd, om onze gedachten rustig te krijgen. Dat zal het wel zijn.” “Ik zal jullie een hint geven”, stelde ik voor. “Kun je je nog de vorige les herinneren? Over de leefregels van indianen?” En ja hoor, daar ging

Dat ziet er niet best uit

“Erwin, hij heeft pijn, kijk nou hoe hij ze hand houdt. Zo slap langs zijn lichaam.” Het was dinsdagavond en voor de verandering ging ik maar eens een keer mee naar de voetbalwedstrijd van zoon Jerome. Het beloofde een spannende wedstrijd te worden tegen een Iers elftal. Allemaal een jaartje ouder dan hij is. Hij deed het best goed, totdat hij dus onderuit ging en zo’n grote Ier zijn voetbalschoen met noppen parkeerde op de rechterhand van Jerome. “Ik voel zijn pijn”, piepte ik vanaf de tribune. En terwijl hij opkrabbelde, maakte hij met zijn armen een gebaar naar zijn coach. Een gebaar waarmee hij aangaf dat hij niet verder kon, en dus gewisseld moest worden.  Maar er waren geen wissels meer, en Jerome bleef met een van pijn vertrokken gezicht in het veld. Die laatste 20 minuten van de wedstrijd duurden wel heel erg lang. En ik had het met hem te doen. In mijn herinnering ging ik terug naar toen hij nog wat jonger was. Op zijn tweede jaar had hij een longontsteking, oorontsteking

Ik wens je een gelukkuge verjaardag toe

“Ja, hoe moet ik dat nou weten?” moppert zoon Jerome aan de ontbijttafel terwijl hij een boterham met jam naar binnen propt. Zijn vader wees hem op het feit dat ik jarig was vandaag, en dat was hem echt volledig ontgaan. “Wat voor datum is het eigenlijk?”, vroeg hij me. “Dan kan ik het even in mijn mobiel zetten, zodat ik volgend jaar een waarschuwing krijg. Een piepje of zo…” Het was vrijdagochtend 3 maart en de eerste felicitatie die ik kreeg was van de Zalando:  “Geachte mevrouw De Rie, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag. Speciaal voor vandaag kunt u met 10% korting bij ons winkelen.” Zou het hierbij blijven vandaag? “Vandaag is het mijn verjaardag!”, vertelde ik de kinderen en ouders die middag in de Eigenwijz-les. “Ooh, moet je dat niet vieren dan?”, vroeg een moeder mij. “Jazeker, met jullie”, vertelde ik enthousiast. “En geloof mij, het wordt vele malen leuker dan in een kringetje zitten, een taartje eten, borrelnootjes en een blokje kaas. Al babbelend over koetjes e

Owee, als je oortjes gaat maken

“Doe je wel voorzichtig er mee?” Met een streng gezicht keek ze me aan en vervolgde: “Eerst je handen wassen voordat je het vasthoudt en owee als je er oortjes in gaat maken…” Daar had ze wel een punt. Ik had de gewoonte om een bladzijde om te vouwen, zodat ik de volgende keer wist waar ik verder kon lezen. Begerig keek ik naar het boek dat ze zorgvuldig in haar handen vasthield. Een babyblauw omslag met sierlijke letters er op: Silber . Dochter Rosalie had me uitgenodigd om een kijkje te nemen in haar belevingswereld, in haar boeken. En ik greep deze kans van harte aan. Een kans die je niet iedere dag krijgt bij een puber van 14. “En dan ben jij hondje en ik het baasje. Oke?” Het was 10 jaar geleden haar favoriete spelletje. Ze nodigde me dan uit om in haar fantasiespel mee te doen en het maakte ons altijd ontzettend blij. Ik begreep haar beter en voelde een echte verbinding. Een verbinding die veel verder ging dan praten over koetjes en kalfjes. Een vergelijkbare verbinding voel

Mam, laat me maar los

“Zie jij wat ik zie?” vraag ik aan zoon Jerome die naast me loopt. Het is donker in de straat en we besloten om zus Rosalie samen even op te halen van de manege. De hond Saar moest immers ook nog uitgelaten worden. “Ze fietst samen met iemand, het lijkt wel een jongen” is zijn antwoord. Zijn ogen zijn een stuk beter dan die van mij en naarmate ze dichter bij komen, zie ik inderdaad dat Rosalie druk in gesprek is. “Nee he”, verzucht Jerome verschrikt. “Het is …” “Wat moet ze daar nou mee?” En hij vervolgt: “Mam, ik ken hem nog van school. Dat is echt zo’n player. Hij zit alleen maar op paardrijden, omdat daar meisjes op zitten. Hij heeft altijd wel 2 vriendinnen tegelijk. En dumpt ze dan weer.” “Mam, laat me maar”, had ze die ochtend tegen me gezegd. Ik moest me vooral niet bemoeien met haar en haar gewoon met rust laten. Maar ik maakte me zorgen. Zag de wallen onder haar ogen met de dag blauwer worden. Als ze thuis kwam, dan trok ze zich direct terug op haar kamer. En als we geluk

Kennis of wijsheid?

"Ik heb een a-score gehaald op de meeste vakken bij de toets.” Zei de een tegen de ander. De les was nog niet begonnen en ze gebruikten de tijd dan altijd om even bij te praten. Het was inmiddels een hecht groepje geworden en de kinderen mochten elkaar graag. Het waren gelijkgezinden, allemaal op hun eigen manier op zoek naar de waarheid. “Ja, dat had ik ook moeten halen, gezien mijn niveau. Ik zou eigenlijk naar het gymnasium moeten. Maar ik had ook een paar b-scores.” Geamuseerd luisterde ik naar ze. Deze eerste minuten waren voor mij vaak bepalend voor de invulling van de les. Dit hield ze immers bezig op dit moment en ik besloot het programma om te gooien. “Hoor ik jullie daar praten over schoolscores? Wat zouden de oude filosofen daarvan gevonden hebben? Laten we vandaag maar eens op zoek gaan naar het verschil tussen kennis en wijsheid…” De wijsheid was ik zelf een paar dagen later even kwijt toen de mentor van zoon Jerome mij belde. “Ja, u spreekt met mevrouw …. Schikt