Blije kinderen

"Ik ben nog nooit bij de bakker geweest. Mijn moeder haalt brood bij de Dirk",   vertelt ze me openhartig. Ze houdt stevig mijn hand vast en als het stoplicht op groen gaat, huppelt ze naar de overkant. Ik huppel mee. We hadden een kwartiertje over tussen de lessen en ik besefte dat ik nog niet had gegeten. "Ga je mee een broodje halen?", had ik haar gevraagd. Dat zag ze wel zitten. En daar stonden we nu. Met open mond en grote ogen bekeken we de etalage waar de bonbons stonden uitgestald. "Ik wil de grootste" zegt ze met een luide vastberaden stem. Een paar dagen ervoor hadden we een vergelijkbare oefening. Maar dit keer met pubers. Het was de laatste les en we besloten het feestelijk af te sluiten met een high tea. Ze hadden chips meegenomen, borrelnootjes, koek, chocolade en zelfgemaakte boterkoek. De thee stond niet op het menu. Ik brak de reep chocolade in stukken van ongelijke grootte en wachtte af wat er ging gebeuren. "Ja, zo kunnen we he

“Juf, hij heeft me pijn gedaan”, met tranen in zijn ogen stond hij voor me. Wijzend naar zijn rechterarm. Er waren wat rode striemen op te zien. “Mmm, wat een geluk dat je daar iets over hebt geleerd in een van de eerste rots en waterlessen…” En ik ging met hem na hoe je je ademkracht kunt gebruiken als je pijn hebt, of eigenlijk zo boos bent op die ander dat je hem het liefst zelf pijn zou willen doen. In een van de latere lessen had ik ze ook verteld hoe belangrijk het is als ze in staat zijn om zelf hun conflictjes op te lossen, in plaats van naar de juf toe te gaan. “Daar word je groot van!”, had ik ze  beloofd. Een minuut later was hij al weer lekker aan het spelen. Maar er bleken vandaag meer kinderen te zijn die de lessen waren vergeten, waarop ik na afloop terug in de auto moedeloos verzuchtte: “Het heeft toch allemaal geen zin wat ik doe…” “Ik ben op zoek naar drie helden”, was ik de les begonnen. Er gingen heel wat vingers de lucht in. Kinderen die van zichzelf vonden da