“Laat ik dan maar even beginnen met een huishoudelijke mededeling…” Verbaasd keken ze me aan. Het was het begin van het vakantiekamp in Monnickendam en de kinderen zaten gezellig keuvelend in een kring op de grond in de grote tent. In mijn hand had ik een rolletje wc-papier. Tweelaags, met een afdruk van hondjes erop. “Carla, hoeveel velletjes heb jij vandaag nodig?” “Nou een stuk of 4, want ik ben vanmorgen al thuis naar de wc geweest”. En zo gingen we het kringetje rond. Iedereen kreeg zijn velletjes papier en stopte het met zorg in zijn of haar zak. Waar het ook weer snel werd uitgehaald, toen ze hoorden dat we er iets heel anders mee gingen doen. “Op ieder velletje schrijf of teken je iets over jezelf, zo leren we elkaar een beetje beter kennen.” Degene met slechts 1 velletje was snel klaar, maar er was ook iemand die 10 velletjes had gevraagd en voorovergebogen, kauwend op de pen probeerde elk velletje te vullen. “Nou laten we maar eens beginnen…” En we pakten een eerste vell