Blije kinderen

“Ik ben … Ik hou van voetbal en gamen en dat zijn dus ook mijn hobbies. Ik heb er ook last van dat ik altijd maar boos word op andere kinderen als ze me plagen. Ik wil bij rots en water leren niet meer boos te worden op anderen. Niet altijd maar grappig te zijn. Niet altijd maar negatief te denken.” Ik lees het verfrommelde handgeschreven briefje een paar keer door. En er valt me iets op. Deze jongeman gebruikt wel drie keer het woord NIET. En ik besloot de komende lessen daar dus NIET op te letten en eens te kijken naar wat hij WEL graag zou willen en kunnen. “Profvoetballer worden, is mijn grootste wens. Maar mijn vader zegt dat ik daar nog NIET goed genoeg voor ben.” “Maak je borst maar nat”, fluisterde de leerkracht me die middag toe. En ze knikte naar de bewuste jongen die met een heel boos gezicht het lokaal binnenloopt. Hij heeft vanmorgen al twee keer een time out gehad en heeft daarbij de juf uitgescholden en iemand een klap verkocht. “Dat komt goed uit, de les gaat vand

“Oooooh, is dit het hotel?”, vroeg ze met een luide stem, terwijl ze met haar grote witte rolkoffer in de hand naar het kamphuis liep afgelopen zomer. Wij glimlachten. Een  hotel kon je het niet echt noemen: we sliepen op stapelbedden op de slaapzaal, het rook er muf en de afgelopen dagen bleek er een muggenplaag te zijn op het eiland. Het kamphuis had meer weg van een jeugdherberg. Maar wel eentje midden in de natuur en een schitterende tuin met vuurplaats waar we iedere avond naar de sterrenhemel zouden kunnen kijken. “Ja weet je, ik heb voor iedere dag een setje kleding meegenomen in mijn rolkoffer, precies op kleur en gestyled. Dus ik ben ’s morgens wel iets later bij het ontbijt, want ik kan natuurlijk niet met ongekamde haren komen…” Onze “prinses”, zoals we haar na 1 dag kamp al noemden, vergeleek zichzelf twee maanden later op een regenachtige zaterdagavond met een ui. “Vandaag gaan we kennismaken met de eerste Nederlandse filosoof en het heeft van alles te maken met mijn

“Toen ik vanmorgen wakker werd, was ik opgelucht...”  De aandacht was getrokken. “Ooh, ik weet het al, de oorlog tussen Trump en Kim Jong-un  is nog niet uitgebroken.” Viel het meisje dat recht voor me op het yogamatje zat, me in. Ze zat vaak op die plek tijdens de les en beschikte over de gave dat ze mijn gedachten kon lezen. “Ja, weet je die Trump is echt een mafketel, maar hij gaat geen oorlog maken hoor. En die Koreaan is daar veel te klein voor. En trouwens, ze weten toch niet waar Nederland ligt.” “Het zijn gewoon sukkels, wij noemen Donald Trump bij ons op school Donald Duck. En hij ziet er ook niet uit he”, onderbrak de jongeman naast haar. Ze kwamen al jaren samen naar de yoga- en filosofielessen. “Aha", antwoordde ik. "Dit is nu precies wat er gebeurt in de grote wereld van Trump en Kim Jong-un. Er wordt gereageerd vanuit emoties, ze vallen elkaar op hun persoonlijkheid aan. Maar wat zal deze heren echt dichter bij elkaar brengen?” En de les was begonnen… “Liev