Blije kinderen

“Pap, je snurkt…”, hoor ik de dochter al een paar keer geïrriteerd roepen. Het is half vier ’s nachts en ik lig schaapjes te tellen (dat zijn er heel veel op Texel!), terwijl ik de eerste dag van het gezinsweekend de revue laat passeren. De spanning tussen vader en dochter is voelbaar. En iedere keer als hij weer de slaap vat, lijkt het of de veerpoot op Texel arriveert. Zo hard klinkt het gesnurk in de nacht. Om half vijf geeft de dochter het op en ze verlaat de slaapkamer om zich ergens anders te nestelen. En dat was nog maar het begin van een lang weekend samen… “Wat zullen we over de mobieltjes afspreken?”, had ik Carla gevraagd een paar dagen eerder. We waren enthousiast bezig met de voorbereidingen voor het gezinsweekend. Dat in het teken zou staan van ‘aandacht voor elkaar’.   Het doel was om ouders en kinderen een heerlijke tijd samen te bieden. En daar hoorde in onze beleving zo min mogelijk appjes en selfies voor op Facebook bij. Het bleek echter helemaal niet nodig t

“Saar, kom hier”, riep ik naar mijn hond, die met haar grote neus in een holletje zat te snuffelen. Maar Saar luisterde niet. Het was een zonnige donderdagochtend, waarop ik samen met de buurvrouw onze honden aan het uitlaten was. Dat deden we wekelijks. Saar en Pip (de buurhond) leken net een getrouwd stel. Eerst lebberden ze elkaar af en vervolgens liepen ze keurig naast elkaar hun rondje. “Pas op, daar loopt het mannetje”, had mijn buurvrouw paniekerig geroepen. We probeerden onze honden te vangen, maar die lieten zich niet lokken. Zelfs niet met een hondenbrokje.” “Waar dan?”, piepte ik. “Ja, daar om het hoekje.” Die middag biechtte ik de kinderen in de les op dat ik ongehoorzaam was geweest. “Wat zou jij gedaan hebben?” vroeg ik de kinderen. Nadat ik uitgebreid mijn relaas had gedaan over het gebied waar de honden opeens niet meer los mochten lopen, omdat het broedseizoen was. Bij de ingang stond een groot bord ‘Natuurlijk laat u hier uw hond uit aan de lijn. Zeker in het