“Dus je bent er klaar mee?”, vatte dochter Rosalie mijn verhaal kort en bondig samen, terwijl ze om zich heen keek. Ik zat tegenover haar in een gezellig eettentje op de Amsterdamse Zeedijk. We hadden allebei lekkere broodjes besteld. Zij met een grote kop warme chocolademelk, ik met een kopje gemberthee. Ik voelde een schrikachtig-gevoel van binnen bij haar samenvatting van mijn relaas en viel even stil. Gedachten vlogen door mijn hoofd. Was ik er wel klaar mee? Klaar met al die prachtige mensen die ik de afgelopen jaren dankbaar had mogen begeleiden. Of was ik er juist klaar voor? Vijftien jaar geleden was ik er ook klaar voor. Ik werkte nog als manager in het bedrijfsleven en las in een artikel in de Intermediair iets over vakantiekampen voor kinderen in de Verenigde Staten. Kampen waar kinderen spelenderwijs konden werken aan sociaal-emotionele vaardigheden. Dat zag ik wel zitten, om een dergelijk concept naar Nederland te halen. Ik besloot mijn baan op te zeggen, een eigen