“Heeeee, zullen we vanmiddag na de tekenles samen spelen?” Hij keek zijn vriendje vragend aan. En toen die niet snel genoeg reageerde, vroeg hij het aan iemand anders. “Mag ik alsjeblieft het blauwe papier, nee toch roze. Oooh, heb jij geel. Ja, ik wil ook geel.” Ondertussen waren er ook een paar kinderen binnengestormd, die nog even een partijtje met elkaar gingen stoeien. En was er iemand aan het koppeltje duikelen op de bank. Het stormde. En niet alleen buiten waar de storm Dudley in kracht toe nam, maar ook binnen in ons. Tijd om te tekenen dus. De eerste tekenklus bij deze les Intuitief Tekenen, was niet zo handig gekozen door mij. Besefte ik achteraf. We gingen met elkaar een “zelfportret” maken, waarbij iedereen iets mocht toevoegen aan het portret van de ander. Iets wat te maken heeft met de binnenkant of met de buitenkant van diegene. Het zorgde voor nog meer onrust. “Heee, wie heeft dat snorretje erbij getekend?” “En waarom heb ik van die rare ogen, die heb ik helemaal nie