"Ik kan helemaal niets en meester vindt mij ook nog
dom", snikkend lag dochter Rosalie op bed. Met haar hoofd in de kussens,
zodat ik de meeste woorden vol zelfmedelijden niet kon horen. Die avond had ik
het gesprek met haar meester gehad en we hadden een voorlopig schooladvies
gekregen voor de middelbare school. Ik zag het hoopje verdriet aan en had het
met haar te doen. Ik aaide over haar schokkende schouders en vroeg zacht: “Heeft
hij geen gelijk dan?”
Rosalie was namelijk niet zo handig geweest en dan druk
ik het nog voorzichtig uit. Bij de nio-toets had ze net als haar broer “ienemienemutte”
gedaan om het juiste antwoord uit te kiezen. De man die de toets af nam was wat
onduidelijk geweest in zijn uitleg en de toets ging op tijd. Daar hielden ze
niet van. Thuis extra oefenen voor spelling en rekenen was niets voor haar. En
toen op een zondagmiddag haar vriendin op de stoep stond om te vragen waar de
spreekbeurt van Rosalie de volgende dag over zou gaan, stonden wij allemaal
perplex.
"Wat zullen we doen?" had ik gevraagd aan man
Erwin. Rosalie was namelijk naar de manege en had natuurlijk niet meer stil
gestaan bij haar spreekbeurt. Er zijn voor haar belangrijkere dingen in het
leven. We besloten niets over de spreekbeurt te zeggen. Daar zou ze dan het
meeste van leren, was de inschatting. Het is haar eigen verantwoordelijkheid.
En die van haar broer, zo bleek toen hij in huilen uitbarstte. Hij had het
verhaal aangehoord en kreeg medelijden met zijn zus: “En dan wordt meester
morgen boos op haar en krijgt ze een onvoldoende en blijft ze zitten", was
zijn snikkende uitleg.
"Naar welke school wil je eigenlijk volgend
jaar?" Het bleef even stil en toen wist ze het. "Ik wil naar zo'n school
als waar Harry Potter op zit, is die ook in Nederland?”, antwoordde ze me met
een serieus gezicht. Ik begreep direct wat ze bedoelde. Ze wilde betekenisvol
onderwijs, dat echt ergens over ging, dat aansluit bij haar belevingswereld van
verhalen, sprookjes, magie, geschiedenis en over het leven. Het intrainen van
spellingsregels en tafels was niets voor haar, maar heeft ze wel nodig om een
diploma te halen. "En als dat er niet is, dan wil ik naar het gymnasium,
want daar mag je veel gymmen, toch?"
“Mijn schooladvies is heel slecht”, verzuchtte iemand bij
de brugklastraining. Hij mocht naar de vakschool. Ik luisterde naar zijn
verhaal. “Een schooladvies is slecht als het niet bij je past, bij wat je kunt
en wie je bent”, legde ik uit. En daarbij gaf ik twee voorbeelden. Van mijn
eigen man Erwin die net naar de mavo mocht en uiteindelijk afstudeerde aan de
universiteit. En de jongen die ik ooit mocht begeleiden. Hij had de basisschool
verlaten met een havo advies, maar had geen zin om te werken en kwam
uiteindelijk op de lts terecht. Er zijn klimmers en dalers, was onze conclusie.
Rosalie besloot na haar verdrietige avond een plan te
maken en een klimmer te worden. Iedere zondagochtend ging ze oefenen. Op school
stak ze minimaal drie keer per dag haar vinger op en ze vroeg uit zichzelf aan
de meester extra opdrachten. Ook de meester zag het verschil, in haar
werkhouding en haar resultaten. Zal ze een klimmer blijven of een daler worden? Ze
heeft het grotendeels zelf in de hand, maar dom is ze in ieder geval niet.
Reacties
Een reactie posten