Blije kinderen

Dit keer een bijdrage van zoon Jerome (11 jaar) die een grappige spreekbeurt mocht voorbereiden op school... Stel je voor: alles op zijn kop. Regendruppels vallen omhoog. De mensen lopen op de wolken en houden paraplu's voor hun billen. Van de regen word je niet nat, maar droog je op. Mensen zijn daarom dolblij als het regent en mopperen nooit. Baby's worden groot geboren en krimpen tot volwassenen. De baby's worden geboren uit hun graf. De steen wordt opgetild en hoera, daar is hij dan eindelijk. Of: jammer daar is er weer een. De volwassenen gaan dood in hun vaders buik. Meesters zijn leerlingen en leerlingen zijn meesters. De meesters hebben geen zin in school. De leerlingen delen huiswerk uit en de meesters komen het nooit terugbrengen. En als ze het niet terugbrengen dan krijgt de meester een kruisje achter zijn naam. Na twee kruisjes krijgt hij een slecht rapport en geen huiswerk meer. Zijn kinderen worden dan gebeld. Planten groeien naar het donker. Het ziet

“Wat is er?” Met hangende schouders kwam zoon Jerome aansjokken uit de kleedkamer van de voetbal. “Niets”, mompelde hij met een zachte stem en toen ik hem van opzij bekeek zag ik een grote traan over zijn wangen lopen. Ik besloot maar even te zwijgen. Terwijl we naar de auto liepen, kwam een teamgenoot van hem op een holletje achter ons aan. Hij sloeg een arm om de schouder van Jerome en vroeg: “He, gaat het?” “Ja hoor”, wist Jerome nog uit te brengen, en hij dook snel in de auto. Terwijl hij zijn boterhammen achterover werkte en we naar huis reden kwam het verhaal er uit. Hij had nu al twee weken corvee bij de voetbalclub, met nog drie andere jongens. En al twee weken had hij in zijn eentje de ballen opgepompt, de kleedkamer aangeveegd en de pionnetjes van het veld gehaald. “En de anderen dan?”, vroeg ik met een verontwaardigde stem. “Ja, die moeten snel naar huis, naar de fysiotherapeut, met de bus mee, vergeten het of hebben er geen zin in.” somde hij op. In mijn herinneri