Blije kinderen

  “Stop, sto-o-p.” Verbaasd keek ik in de richting waar het rumoer vandaan kwam. De les was nog niet eens begonnen en ze wisten al waar het over ging. “Ja, maar hij irriteert me…”, kreeg ik als verklaring toen ik vroeg wat er aan de hand was. En inderdaad: ik zag dat de ene jongen met zijn voet de voet van de andere jongen aanraakte. “Super, dank je wel, voor deze introductie van de les, want hoe is het mogelijk, dit is precies waar we het over gaan hebben vandaag. Het was de vijfde les van de cursus Harmonie in de klas. “In 1991, toen jullie nog niet eens geboren waren, werd er ook veel STOP gezet.” En ik liet de kinderen op het bord een tekening zien uit het boek “Children teachers of peace” van Gerald Lampolsky. “Wat zou jij tegen de wereldleiders willen zeggen?” had hij gevraagd aan een aantal kinderen. Hun antwoord mochten ze tekenen. En de tekeningen werden verzameld in het boek. Shannon van 9 jaar had een eenvoudige boodschap: een regenboog met een hart erin en daarbij de te

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesj

  “1 6 8 9 2 2”, las ik rustig voor. Het antwoord werd door een van de kinderen gegeven: 1 6 9 3 5”. “Fout!” riep een van de anderen. We zaten die avond bij elkaar voor de vierde filosofieles. Nadat we in de eerste les eerst hadden verkend wat al heel lang over de hele wereld één van de meest belangrijke filosofische vragen was geweest   (“wie ben ik?”), gingen de kinderen vandaag kennismaken met Socrates. Ik had ze al verteld over zijn leven. Dat hij een lelijke man moest zijn geweest, zoon van een vroedvrouw. Dat hij woonde in Athene en daar op het plein de omstanders lastige vragen stelde, zodat ze diep konden nadenken. Hij beweerde dat hij zelf eigenlijk niet zoveel wist, maar werd door zijn manier van filosoferen uiteindelijk veroordeeld tot het leegdrinken van de gifbeker.   “Als het je lukt om de getallenreeks van daarnet te herhalen, ben je dan slim?”, was mijn openingsvraag. “Of wijs? Of verstandig? Of heb je dan gewoon een goed geheugen?” En welke overeenkomsten en vers

    “Can you make a picture please?” Voor ons stond een Amerikaanse toerist. Ze belemmerde het beeld van het schilderij “De amandelbloesem” van Van Gogh. Ze had snel een blik geworpen op het schilderij en maakte vervolgens met haar mobiel er een foto van, evenals van het naambordje dat er naast hing. Vervolgens had ze zich omgedraaid en probeerde ze een selfie te maken. Maar dat lukte   niet, waarop ze besloot onze hulp in te roepen. “Nee”, mompelde mijn zoon wat nors. Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar pas later begreep ik zijn reactie. In de metro terug naar huis kwamen we tot het inzicht dat het steeds meer gaat om ons “selfie” en niet in dit geval om het schilderij van Van Gogh. Toeristen rennen in een half uur door het museum en zijn daarna druk bezig met het verspreiden van hun foto’s online. “I have been there.” Het was dinsdagmiddag en ik vertelde de kinderen in de klas over ons uitstapje naar het museum. De lessenreeks ging over “de kracht van aandacht” en we hadden al i

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kinderen een