“Kijk nou!, riep ze uit en ik volgde haar blik naar buiten. Het was een regenachtige dag en voordat ik met de directeur van deze knusse basisschool om de tafel ging zitten om met elkaar een mooie invulling te maken voor een studiedag voor het team over de stilte, had ze me rondgeleid door de school. En terwijl ze ondertussen wat praatjes maakte met de kinderen, kreeg ik een goede indruk van de school. Aan de muur in de aula hingen prachtige schilderwerken die de kinderen met plaatselijke kunstenaars hadden gemaakt en op het podium stonden goudkleurige “koninklijke” stoelen die de directeur zelf op de kop had getikt bij de restyling van het plaatselijke gemeentehuis.
In haar werkkamer stond een groot dienblad met allerlei
soorten thee en hing een ontwerp voor een natuurrijk schoolplein. Met veel hout
en groen. in het midden zou een verhalenplek komen, waar de kinderen tijdens
het spelen even op adem konden komen, al luisterend naar een mooi verhaal. Ik
luisterde naar de plannen van deze bevlogen directeur. Ze wees me op de trofee
die op haar bureau stond. Een “zilveren” beker waar een sticker op was geplakt
met de tekst: “De Kom Eens Uit Je Comfort Zone Trofee”. Een idee dat binnen het
team was ontstaan en collega’s uitnodigde om eens op een andere manier iets te
doen, te zien, te denken, te voelen. Iedere maand werd de trofee uitgereikt.
Na een half uurtje werd ons gesprek dus onderbroken en
verplaatste ook ik mijn blik naar het schoolplein buiten. Waar het nog steeds
flink regende en waar de plassen bijna het hele plein bedekten. En daar midden
in de diepste plas stond hij. Een jongetje van een jaar of vijf, regenjasje aan
en op zijn rug een rugzakje. Al spetterend en spelend met het water. Hij was de
enige op het plein en ging helemaal in zijn spel op. Zodat hij niet eens door
had dat zijn leerkracht hem weer probeerde naar de klas te krijgen (hij was
blijkbaar ontsnapt…) Ze stond aan de rand van de plas te gebaren dat het nu
toch echt genoeg was en sommeerde hem om uit de plas te komen. Maar dat deed
hij niet.
In stilte bekeken wij dit schouwspel. Hoe zou dit aflopen? Toen
de leerkracht wat wanhopig leek te worden, besloot de directeur spontaan haar
keurige schoenen uit te trekken, haar gebloemde rok op te trekken en naar
buiten te gaan. En ja hoor… daar stond ze: al dansend en spetterend en spelend
met het water. Samen met het jongentje. Ze genoten zichtbaar van het water en
elkaar. En na 5 minuten gaf ze hem een hand en besloten ze samen om weer lekker
naar binnen te gaan. Terug naar de klas. De directeur kwam terug naar haar
werkkamer en droogde haar voeten af. Met een glimlach van oor tot oor.
Reacties
Een reactie posten