Doorgaan naar hoofdcontent

Door het water

 “Kijk nou!, riep ze uit en ik volgde haar blik naar buiten. Het was een regenachtige dag en voordat ik met de directeur van deze knusse basisschool om de tafel ging zitten om met elkaar een mooie invulling te maken voor een studiedag voor het team over de stilte, had ze me rondgeleid door de school. En terwijl ze ondertussen wat praatjes maakte met de kinderen, kreeg ik een goede indruk van de school. Aan de muur in de aula hingen prachtige schilderwerken die de kinderen met plaatselijke kunstenaars hadden gemaakt en op het podium stonden goudkleurige “koninklijke” stoelen die de directeur zelf op de kop had getikt bij de restyling van het plaatselijke gemeentehuis.

In haar werkkamer stond een groot dienblad met allerlei soorten thee en hing een ontwerp voor een natuurrijk schoolplein. Met veel hout en groen. in het midden zou een verhalenplek komen, waar de kinderen tijdens het spelen even op adem konden komen, al luisterend naar een mooi verhaal. Ik luisterde naar de plannen van deze bevlogen directeur. Ze wees me op de trofee die op haar bureau stond. Een “zilveren” beker waar een sticker op was geplakt met de tekst: “De Kom Eens Uit Je Comfort Zone Trofee”. Een idee dat binnen het team was ontstaan en collega’s uitnodigde om eens op een andere manier iets te doen, te zien, te denken, te voelen. Iedere maand werd de trofee uitgereikt.

Na een half uurtje werd ons gesprek dus onderbroken en verplaatste ook ik mijn blik naar het schoolplein buiten. Waar het nog steeds flink regende en waar de plassen bijna het hele plein bedekten. En daar midden in de diepste plas stond hij. Een jongetje van een jaar of vijf, regenjasje aan en op zijn rug een rugzakje. Al spetterend en spelend met het water. Hij was de enige op het plein en ging helemaal in zijn spel op. Zodat hij niet eens door had dat zijn leerkracht hem weer probeerde naar de klas te krijgen (hij was blijkbaar ontsnapt…) Ze stond aan de rand van de plas te gebaren dat het nu toch echt genoeg was en sommeerde hem om uit de plas te komen. Maar dat deed hij niet.

In stilte bekeken wij dit schouwspel. Hoe zou dit aflopen? Toen de leerkracht wat wanhopig leek te worden, besloot de directeur spontaan haar keurige schoenen uit te trekken, haar gebloemde rok op te trekken en naar buiten te gaan. En ja hoor… daar stond ze: al dansend en spetterend en spelend met het water. Samen met het jongentje. Ze genoten zichtbaar van het water en elkaar. En na 5 minuten gaf ze hem een hand en besloten ze samen om weer lekker naar binnen te gaan. Terug naar de klas. De directeur kwam terug naar haar werkkamer en droogde haar voeten af. Met een glimlach van oor tot oor.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev

Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin." Iedereen gespannen Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma. Op zoek naar beschermengelen Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jo

Weten wat je niet weet?

  “1 6 8 9 2 2”, las ik rustig voor. Het antwoord werd door een van de kinderen gegeven: 1 6 9 3 5”. “Fout!” riep een van de anderen. We zaten die avond bij elkaar voor de vierde filosofieles. Nadat we in de eerste les eerst hadden verkend wat al heel lang over de hele wereld één van de meest belangrijke filosofische vragen was geweest   (“wie ben ik?”), gingen de kinderen vandaag kennismaken met Socrates. Ik had ze al verteld over zijn leven. Dat hij een lelijke man moest zijn geweest, zoon van een vroedvrouw. Dat hij woonde in Athene en daar op het plein de omstanders lastige vragen stelde, zodat ze diep konden nadenken. Hij beweerde dat hij zelf eigenlijk niet zoveel wist, maar werd door zijn manier van filosoferen uiteindelijk veroordeeld tot het leegdrinken van de gifbeker.   “Als het je lukt om de getallenreeks van daarnet te herhalen, ben je dan slim?”, was mijn openingsvraag. “Of wijs? Of verstandig? Of heb je dan gewoon een goed geheugen?” En welke overeenkomsten en vers