Het lichtje van aandacht

 

Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde.

Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was  toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard.

We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte.

En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesje opgestoken die ervoor zorgde dat de bladeren van de heg een prachtig knisperend geluid maakten. Ademloos stonden we te luisteren. Af en toe viel het helemaal stil en dan zwol het geluid weer aan. Steeds harder, steeds harder… en weer stil.

Het begon een beetje te regenen. En we zagen hoe de regendruppels bleven liggen op de bladeren. Het leken wel diamanten. Ook zagen we hoe de regendruppels tot kleine kringen leidden in de plassen. En hoe de druppels voelden op onze huid, het kriebelde een beetje. Het werd steeds stiller.

Totdat er opeens een licht aanging. In de gang van het huis waar we voor stonden. De voordeur ging open en er stapte een vrouw naar buiten. Ze had snel haar jas aangetrokken, maar had haar pantoffels nog aan. Nieuwsgierig bekeken we dit schouwspel. De vrouw snelde naar buiten, pakte de vuilnisbak en liep er zo snel als ze kon in gedachten verzonken mee naar de weg. Daar werd hij geplaatst naast de andere vuilnisbakken en in een galopje ging de vrouw terug naar haar huis. Ze sloot de voordeur en knipte het licht weer uit.

Ons had ze niet gezien. Haar lichtje van aandacht was uit.