"Dit is mijn laatste yogales", zei hij beslist.
Hij zat met zijn rug tegen de muur op de gang en speelde een spelletje op zijn
mobiele telefoon, terwijl hij me dit meedeelde. "Oh", zei ik verbaasd
"En we zijn nog niet eens begonnen!" Nu keek hij me met zijn
prachtige bruine ogen even aan. "Ja, weet je, ik ga liever naar hiernaast,
weet je" en hij maakte met zijn hoofd een beweging naar links. Ik wachtte
het vervolg af. "Daar kom ik iedere dag na school en dan ga ik daar lekker
chillen en gamen, weet je. Met mijn vrienden, weet je". Ik besloot het
even te laten rusten en hoopte stiekem dat het gevoel van thuiskomen in de
yogales voor hem voldoende zou zijn om zijn begeerte naar alle verlokkingen
even uit te stellen.
"Vanavond doe ik niet mee met de yoga" vertelde dochter Rosalie ons de laatste tijd steeds vaker. We hadden er de
laatste jaren een ritueel van gemaakt om samen de dag af te sluiten met een
uurtje yoga en een kopje thee met yogaverhaal bij het slapen gaan. Het bracht
de harmonie in huis en voor ons was het onderdeel van de dag
geworden. Net als tandenpoetsen. Haar broer Jerome vroeg er vaak zelf om. Hij was dankbaar voor wat het hem bracht:
rust, een sterk en soepel lichaam, concentratie, plezier en een goede
gezondheid. Zij koos er steeds vaker voor om nog even een boekje te lezen op
bed. En dat lieten we zo: yoga kun je namelijk niet afdwingen, daar kies je
zelf voor. En als ze dan eens niet lekker in haar vel zat, besefte ze wat
ze nodig had om in haar kracht te komen: yoga. Dan sloot ze zich bij ons aan en
deed ze weer een paar weken enthousiast mee.
"Is er leven na de dood?", was de filosofische
vraag in deze yogales. Ik hoorde de hersenen kraken. Sommige kinderen wisten
zeker dat ze een onsterfelijke ziel hadden, die het lichaam verliet bij het
overlijden en weer in een ander lichaam terug zou komen. "Kun je ook weten
wie je in een vorig leven bent geweest?", werd er gevraagd. En ik vertelde
over de yogatechnieken voor gevorderde yogabeoefenaars waarmee je dat kon
achterhalen. Waarmee je ook het tijdstip van je eigen overlijden te weten kunt
komen. "Maar wil je dat weten en wat zou er dan veranderen in je leven?
Zou je dan nog naar school gaan?" En ik vertelde de kinderen over een
tv-programma dat ik had gezien waarin mensen werden geïnterviewd die nog maar
kort te leven hadden. Ze beseften allemaal hetzelfde: waar het leven echt
omdraait. Het veranderde hun levenshouding: ze gingen pas echt leven in het nu.
Net als bij yoga, beseften wij. In stilte overdachten we dit. Je kon een speld
horen vallen.
Ik gluurde naar de jongeman die nog geen uur geleden had
gemeld dat dit zijn laatste yogales was. Hij zat ontspannen met zijn ogen
dicht. Ik zag een zachte uitdrukking op zijn gezicht. In mijn herinnering ging
ik terug naar ruim een jaar geleden. Hij was toen nog een stuk kleiner, had wat
hangende schouders. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden in de
yoga. Hij had het haar zien doen en voelde diep van binnen dat het voor hem ook
goed kon zijn. Soms kwamen ze samen naar de yogales (moeder en zoon) en dan deed hij altijd
extra zijn best. Hij genoot er van als hij een oefening kon, waar hij eerst
moeite mee had. En vond het heerlijk om naar binnen te keren, om stil te
worden. Ik besefte dat deze les misschien wel zijn belangrijkste yogales ging
worden voor hem. Er zat van alles in. Kies je er voor om je naar buiten richten of naar
binnen? Laat je je leiden door allerlei verlokkingen of voel je diep van binnen
wat echt goed voor je is? En... hoe eerlijk ben je als je je eerst opgeeft voor
de cursus en op het laatste moment besluit om er niet meer aan mee te doen?
Zijn vriend, die altijd met hem meekwam, had een
oplossing. "Simpel, ik keer eerst naar binnen bij de yoga en ga dan weer
ontspannen naar buiten."
Reacties
Een reactie posten