Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin."

Iedereen gespannen
Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma.

Op zoek naar beschermengelen
Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jou. Als je hem of haar wilt horen ten minste. Hij fluistert je in om op te passen bij het oversteken van de weg. Hij troost je wanneer je heel verdrietig bent. En beschermt je wanneer dat nodig is. Jonge kinderen praten soms nog met hun beschermengel, dat wordt dan het imaginaire vriendje genoemd. Al gauw vertellen wij volwassenen dat die niet bestaat. En pas vele jaren later, kom je tot het besef dat ze er misschien wel helemaal naast zaten.

Er was iets aan de hand
Terwijl de kinderen en de ouders lekker zaten te tekenen aan een grote tafel, besloot ik toch even naar mijn mobiele telefoon te kijken. Normaal doe ik dat nooit, maar ik had nu zo'n voorgevoel dat er iets aan de hand was. En dat bleek ook zo te zijn. Rosalie had op het meest stoute paard gereden en was flink hard van start gegaan. Het leek wel of ze zweefde, vertelde Erwin achteraf. Na de hindernis maakt Goofy een stevige landing, waarbij Rosalie in volle vaart werd gelanceerd. Ze viel op haar hoofd en kon zich niet meer bewegen. Ze had pijn in haar nek en haar rug. In de kantine, waar de opa's en oma's op de eerste rij zaten te kijken, was er paniek. Rosalie werd huilend afgevoerd.

Een engel om te waarschuwen en te beschermen
Een paar dagen later lag ik ziek op bed. Rosalie was weer op de been en vond het heerlijk om voor mij te zorgen. Ze masseerde mijn nek, kamde mijn haar, schilde een appeltje en legde een warm dekentje over mij heen. Terwijl ze zo bezig was, begon ze een verhaal te vertellen, uit het niets. "Er was eens een engel die naar de aarde gestuurd werd, om daar de mensen te helpen. Om mensen te waarschuwen en om ze te beschermen. Ze begon bij de kinderen, dat was nog makkelijk, want die vertrouwden direct op haar. Volwassenen waren een stuk moeilijker. Toen ontmoette ze een oude chagrijnige man, die altijd iedereen de schuld gaf. Hij wilde niet luisteren. De engel werd er zelf ziek van. Totdat het de engel lukte om de oude man in de spiegel te laten kijken. Hij zag zichzelf en dat was voor de engel voldoende om terug te keren. Het werk op aarde zat er voor haar op." Ik had tranen in mijn ogen.

Vertrouwen op dat stemmetje
In mijn herinnering ging het vervolgens terug naar al die momenten dat het bij mij net goed afliep. Jaren geleden, toen ik in de auto op de snelweg in slaap was gesukkeld en net op tijd kon remmen. En toen ik met mijn racefiets een afdaling maakte in de bergen in italie. Ik werd ingehaald door Pantani, dacht ik. En zette de achtervolging in. Strak in de bochten, waar flink wat keien lagen. Erwin zag me langs racen en hield zijn hart vast, maar het liep goed af. Net als al die keren dat ik het gas aan liet staan in de keuken. En de aardappels die stonden droog te koken in de pan. Het begon al te smeulen, maar er was dat stemmetje dat mij waarschuwde. Ik vertrouw op dat stemmetje, en dat maakt het leven er een stuk prettiger op.