Mijn kind is helemaal niet veranderd

“Maar mijn kind is helemaal niet veranderd”, riep de moeder verontwaardigd aan de telefoon. Ze had haar kind een cursus Eigenwijz laten volgen bij mij, maar het had volgens haar geen enkel effect gehad. “Het is zonde van het geld geweest.” Ik voelde aan dat dit een moeizaam gesprek ging worden.

 

Hij zou wat relaxter mogen worden

“Wat had u voor verandering verwacht?” vroeg ik haar voorzichtig. Normaal gesproken vullen ouders een formulier in waarin ze hun kind kunnen omschrijven en kunnen aangeven wat hun verwachtingen zijn van de cursus. Aan de hand daarvan kun je vooraf aangeven of de verwachtingen realistisch zijn. Deze moeder beschikte echter niet over een internet-aansluiting en had mondeling haar kind bij mij aangemeld. “Tja, dat hij wat relaxter zou worden, wat rustiger. Het is alleen maar erger geworden.” Ze had dit ook tegen de juf op school verteld en die had gesuggereerd dat dit wellicht te maken zou hebben met de drukke decembermaand.

 

Renspelletjes en dollen

De jongeman was de eerste les vrolijk binnengestapt, maar vond het inderdaad moeilijk om 5 minuten stil te zitten, om te luisteren naar een verhaal of naar wat andere kinderen te vertellen hadden. Hij wilde het liefste renspelletjes doen en dollen. En had daarbij de eerste les al ruzie met een ander kind gekregen, die hij vervolgens had geslagen. Na afloop vertelde hij ons dat hij zo graag wilde spelen met vriendjes maar eigenlijk niet wist hoe. Ja daar wilde hij wel bij geholpen worden. En dat ging iedere les een stuk beter.

 

Aan grenzen houden

Hij leerde dat wanneer je een hond aan zijn staart trekt, hij dat zal laten merken door te grommen, te bijten of bij je weg te lopen. Maar als je hem eerst eens laat snuffelen en aait, hij je beste vriend kan worden. We maakten een parallel naar zijn eigen gedrag: zo gaat het ook met mensen vrienden. Wij leerden hem hoe belangrijk het is om je aan grenzen te houden. Hij kon ervaren dat het fijn is als mensen naar je luisteren wanneer je iets vertelt in de kring. En hij ging dus ook luisteren naar andere kinderen.

 

Ik wil wat anders doen

Hij had ervaren hoe ontspannen het kan zijn om een kwartier aan een zelfde taak te werken. En genoot van de activiteit: het vilten. “ik wil wat anders doen”, vertelde hij al na 2 minuten. “Jij zou graag wat anders willen doen”, bevestigde ik. Ik had hem gehoord, maar ging er niet op in. Toen er niet op werd gereageerd, zag hij dat de anderen heel geconcentreerd bezig waren en met elkaar in gesprek kwamen over verdriet. (Het viltendoekje werd namelijk een troostdoekje voor als je verdrietig bent). Er waren kinderen die vertelden dat ze hem konden gebruiken als ze pijn hadden, of als ze gepest werden, of als ze ergens gingen logeren. Hij luisterde aandachtig.

 

Delen met andere kinderen

Hij leerde om te delen met andere kinderen. Wanneer er een verhaal werd voorgelezen, duwde hij iedereen opzij om maar zo goed mogelijk de bijbehorende plaatjes in het boek te kunnen zien. Hij hield van verhalen. Toen er pepernoten uitgedeeld werden, wilde hij er meer hebben: “Ik vind ze lekker”. “Dat is prima als je mij kunt vertellen waarom jij er meer zou mogen hebben dan de andere kinderen. Als je daar een goede reden voor hebt, dan krijg je ze ook!”. Er bleek geen goede reden te zijn en dat betekende dat iedereen even veel kreeg. Kun je daar tevreden mee zijn, of blij je de rest van de les boos hierover?

 

De cursus is geen medicijn

In het telefoongesprek gaf ik moeder wat van deze voorbeelden en langzamerhand ging het wat meer leven. Na afloop besefte ik hoe belangrijk is om vooraf “de verwachtingen te managen” bij de ouders. De cursussen werken namelijk niet als een medicijn. Een onrustig kind zal niet door 6 lessen Eigenwijz in de decembermaand rustig worden. Aan onrust ligt vaak veel meer ten grondslag. De omgeving waarin het kind opgroeit, het drukke weekprogramma, het karakter, de voeding en de grenzen die worden gesteld aan het feestgedruis in de decembermaand bijvoorbeeld.

 

Garanties geven

De effecten van onze cursussen zijn soms heel groot, en soms nauwelijks zichtbaar voor een ander. Een kind is dan ook niet maakbaar. Van een moeder uit dezelfde groep waarin dit jongetje had gezeten kreeg ik een brief waarin ze schreef hoe dankbaar ze was voor de lessen voor haar zoon en voor haarzelf. “Met praktische adviezen zijn we samen al weer een stuk verder gekomen.” Toen ik net begonnen was met mijn cursussen kon ik heel blij worden van zulke berichten. Nu besef ik dat de enige garantie die ik kan geven is dat ik mijn uiterste best doe om de kinderen en hun ouders wat dichter bij zichzelf en elkaar te brengen. En ze een leuke en leerzame tijd te bieden.