Blije kinderen

“Barbarabarabarara….” Geknield, met zijn handen keurig gevouwen voor zijn borst, te midden van zo'n 60 monniken, zat daar de bisschop. De monniken murmelden wat mee en de mijter van de bisschop stond scheef op zijn hoofd. Onder zijn gewaad ontdekte ik mijn eigen oranje gestreepte sokken. Ik had het gevoel dat ik in een Middeleeuws klooster terecht was gekomen. Het klooster bleek bij nader inzien de gymzaal te zijn en de bisschop mijn eigen zoon Jerome. Toen onze kinderen twee weken voor dit gedenkwaardige moment, mij vertelden dat ze een rol hadden in het schooltoneelstuk van Joris en de draak, kon ik met moeite een glimlach onderdrukken. Dochter Rosalie kreeg de rol van berentemmer en zoon Jerome zou de bisschop zijn. Ze hadden allebei de rol die op hun lijf geschreven stond. Rosalie temde weliswaar geen beren in het echte leven, maar wel honden en paarden. En Jerome was al op jonge leeftijd zeer nieuwsgierig naar religie. Zeker toen hij na een bezoekje aan de plaatselijke

“Kunt u mij terugbellen. Ik wil u even spreken over de eerste Rots en Waterles die mijn dochter bij u heeft gevolgd.” Ik hoorde aan de toon dat dit een leerzaam gesprek kon worden. Voor mij. En besloot er eens even voor te gaan zitten. De moeder nam direct op en stak van wal. "Mijn dochter kwam gisteren heel verdrietig thuis, want ze had geen hartje gehad aan het einde van de les. Ze was ontroostbaar. Wat gaat u daar aan doen?", werd er aan toegevoegd. Omdat ik je zo mooi vind Deze dochter was onrecht aangedaan, en haar moeder ook. En ik besloot eerst maar eens uit te leggen waar het "hartjesritueel" voor dient. Aan het eind van de les, rammel ik met mijn hartjesdoos waarin de hartjes (snoepjes met een tekst erop) in zitten. Waarna ik de vraag stel wie er volgens de kinderen vandaag een hartje heeft verdiend. En waarom? De antwoorden zijn vaak hartverwarmend: "Omdat ik je zo mooi vind", "Omdat je me geholpen hebt terwijl ik het eigenlijk niet durfd