Blije kinderen

Het had zo’n mooie les kunnen worden. De afsluiting van de Rots en Water -reeks die gepaard gaat met het doorslaan van het plankje. De kinderen kwamen gespannen binnen, de ouders leken ook wel gespannen. Een moeder had mij een paar dagen eerder gebeld met de vraag of het wel echt zou gaan lukken, een vader vroeg zich af of deze plankjes wel doormidden konden.   Ik wens dat ik een mooi leven krijg Op het plankje waren wensen geschreven. “Dat ik nooit meer buikpijn heb”, “Ik wens dat ik een mooi leven krijg”, “Ik wens dat ik naar het atheneum kan gaan”, “Ik wens dat ik veel huisdieren ga krijgen”, “Ik wens dat mijn hondje beter wordt”. Het waren echte wensen, die de kinderen met aandacht op hun eigen plankje hadden geschilderd.   Ik wil het, ik kan het, ik doe het Na de warming up gingen we er voor zitten. “Ik wil het, ik kan het, ik doe het”, waren de magische woorden. Ademkracht, focus, boosheid, maar de plankjes gingen niet door midden. De kinderen hielden vol, s...

“Sta op, klootzak”, schreeuwde de sergeant tegen de rekruut. De rekruut lag op de grond in het bos. Zijn gezicht zat onder de vieze vegen, zijn ogen keken zo flets alsof ze al 24 uur niet dicht waren geweest om te slapen. Boven op hem lag de rugzak, in zijn handen hield hij krampachtig zijn wapen vast. Hij was halverwege zijn mariniersopleiding en halverwege de bijbehorende survival in het bos. “Ik kan niet meer”, kreunde hij. “Wat? Jij zwakkeling mietje.” (de rest was gecensureerd). “Doorgaan zal je. Kom op opstaan.” De andere rekruten kwamen er om heen staan, probeerden hem weer op de been te krijgen, spraken hem moed in. Maar hij gaf op: “Ik stop met de opleiding, ik wil terug.” En hij bleek lang niet de enige te zijn, zo bleek uit de documentaire over de mariniersopleiding die ik aan het bekijken was.   Ik heb vandaag geen zin De documentaire kreeg die week een vervolg en wel in mijn eigen les:   “Ik ben eerlijk, ik heb vandaag geen zin in de les.” De jongeman kwam me...