“Kun jij het alsjeblieft even overnemen?”, vroeg mijn collega bijna wanhopig. Ze liep met twee kleuters aan de hand die het allebei uitkrijsten. “Wat is er gebeurd?” “Nou kijk maar, hij heeft haar gebeten. De tanden staan in haar handje.” En ik keek naar het smoezelige handje waar inderdaad de afdrukken van tanden in stonden. Terwijl ik het bestudeerde nam het gekrijs en gesnik nog meer toe. De jongeman die het blijkbaar had gedaan snikte bijna nog harder. Ik besloot ze allebei op een knie te zetten en ze vooral niet te vertellen dat dit niet mocht… elkaar pijn doen. “Kijk, dit moet je doen als ze ruzie maken, of elkaar pijn doen.” En er werd gewezen op een checklist dat aan de muur hing. Kalm blijven, de kinderen hun verhaal laten doen over wat hun aandeel is in het geheel en vervolgens vragen naar een oplossing. Om daarna te kijken of de oplossing ook echt werd uitgevoerd. Er ging altijd veel tijd en aandacht naar toe. Terwijl ik al had ontdekt dat wanneer je het even liet rust...