Blije kinderen

“Lieve, geweldige, aardige, leerzame, stoere juf Angela, Wij zouden het suuuper leuk vinden als u kunt komen op ons kerstdiner. Het is op donderdag 21 december 2017 en de tijd is van 17:45 -19:00.” Met een grote glimlach op mijn gezicht lees ik de e-mail die in sierlijke gouden letters is geschreven voor de tweede keer door. En in mijn herinnering ging ik terug naar deze lieve kinderen en juffen die ik het afgelopen half jaar had mogen begeleiden. Een “probleemklas”, zoals het werd omschreven, met veel onrust. En kinderen die continu op elkaar reageerden. Ik besloot zoveel mogelijk er op de fiets naar toe te gaan. Met een reden… “Aaaaaaah”, hoorde ik toen ik tijdens het kerstdiner arriveerde, in mijn oude spijkerbroek met foute kersttrui. De kinderen waren gekleed in prachtige glitterjurken en er waren zelfs een paar jongens die een colbertjasje hadden aangetrokken en een vlinderstrikje hadden omgebonden. Niet iedereen was op de hoogte van mijn komst en ze stormden allemaal op mij...

“Ik ben … Ik hou van voetbal en gamen en dat zijn dus ook mijn hobbies. Ik heb er ook last van dat ik altijd maar boos word op andere kinderen als ze me plagen. Ik wil bij rots en water leren niet meer boos te worden op anderen. Niet altijd maar grappig te zijn. Niet altijd maar negatief te denken.” Ik lees het verfrommelde handgeschreven briefje een paar keer door. En er valt me iets op. Deze jongeman gebruikt wel drie keer het woord NIET. En ik besloot de komende lessen daar dus NIET op te letten en eens te kijken naar wat hij WEL graag zou willen en kunnen. “Profvoetballer worden, is mijn grootste wens. Maar mijn vader zegt dat ik daar nog NIET goed genoeg voor ben.” “Maak je borst maar nat”, fluisterde de leerkracht me die middag toe. En ze knikte naar de bewuste jongen die met een heel boos gezicht het lokaal binnenloopt. Hij heeft vanmorgen al twee keer een time out gehad en heeft daarbij de juf uitgescholden en iemand een klap verkocht. “Dat komt goed uit, de les gaat vand...

“Juf, hij heeft me pijn gedaan”, met tranen in zijn ogen stond hij voor me. Wijzend naar zijn rechterarm. Er waren wat rode striemen op te zien. “Mmm, wat een geluk dat je daar iets over hebt geleerd in een van de eerste rots en waterlessen…” En ik ging met hem na hoe je je ademkracht kunt gebruiken als je pijn hebt, of eigenlijk zo boos bent op die ander dat je hem het liefst zelf pijn zou willen doen. In een van de latere lessen had ik ze ook verteld hoe belangrijk het is als ze in staat zijn om zelf hun conflictjes op te lossen, in plaats van naar de juf toe te gaan. “Daar word je groot van!”, had ik ze  beloofd. Een minuut later was hij al weer lekker aan het spelen. Maar er bleken vandaag meer kinderen te zijn die de lessen waren vergeten, waarop ik na afloop terug in de auto moedeloos verzuchtte: “Het heeft toch allemaal geen zin wat ik doe…” “Ik ben op zoek naar drie helden”, was ik de les begonnen. Er gingen heel wat vingers de lucht in. Kinderen die van zichzelf vonde...