Blije kinderen

  Het is maandagochtend 26 september en het sneeuwt in het lokaal van groep 7 op school. Gedachteloos kijken de kinderen in de klas naar de grote vlokken die naar beneden dwarrelen. De takken van de bomen bezwijken bijna onder de witte deken van sneeuw. En als je heel stil bent hoor je ze zelfs kraken. We kijken op het digiboard naar een besneeuwd bospad, verder niets. Ruim een kwartier, en we worden er heel stil van. “Het lijkt wel of ik er zelf ben…”, verzuchtte iemand.   Maar er zit niets in Ik nodig de kinderen uit om hun ogen te sluiten en hun hoofd lekker te laten rusten op hun armen die gekruist op tafel liggen. En begin een verhaal te vertellen over een hond en een poes die daar wonen, naast het besneeuwde bospad. De poes staart net als jullie ook naar buiten, naar de sneeuwvlokken en besluit zijn beste vriend de hond een cadeau te geven. Maar wat geef je aan iemand die alles al heeft? Na een lange zoektocht (de poes gaat er zelfs even de deur voor uit naar de stad), weet

 “Heeeee, zullen we vanmiddag na de tekenles samen spelen?” Hij keek zijn vriendje vragend aan. En toen die niet snel genoeg reageerde, vroeg hij het aan iemand anders. “Mag ik alsjeblieft het blauwe papier, nee toch roze. Oooh, heb jij geel. Ja, ik wil ook geel.” Ondertussen waren er ook een paar kinderen binnengestormd, die nog even een partijtje met elkaar gingen stoeien. En was er iemand aan het koppeltje duikelen op de bank. Het stormde. En niet alleen buiten waar de storm Dudley in kracht toe nam, maar ook binnen in ons. Tijd om te tekenen dus. De eerste tekenklus bij deze les Intuitief Tekenen, was niet zo handig gekozen door mij. Besefte ik achteraf. We gingen met elkaar een “zelfportret” maken, waarbij iedereen iets mocht toevoegen aan het portret van de ander. Iets wat te maken heeft met de binnenkant of met de buitenkant van diegene. Het zorgde voor nog meer onrust. “Heee, wie heeft dat snorretje erbij getekend?” “En waarom heb ik van die rare ogen, die heb ik helemaal nie