Blije kinderen

“Erwin, hij heeft pijn, kijk nou hoe hij ze hand houdt. Zo slap langs zijn lichaam.” Het was dinsdagavond en voor de verandering ging ik maar eens een keer mee naar de voetbalwedstrijd van zoon Jerome. Het beloofde een spannende wedstrijd te worden tegen een Iers elftal. Allemaal een jaartje ouder dan hij is. Hij deed het best goed, totdat hij dus onderuit ging en zo’n grote Ier zijn voetbalschoen met noppen parkeerde op de rechterhand van Jerome. “Ik voel zijn pijn”, piepte ik vanaf de tribune. En terwijl hij opkrabbelde, maakte hij met zijn armen een gebaar naar zijn coach. Een gebaar waarmee hij aangaf dat hij niet verder kon, en dus gewisseld moest worden.  Maar er waren geen wissels meer, en Jerome bleef met een van pijn vertrokken gezicht in het veld. Die laatste 20 minuten van de wedstrijd duurden wel heel erg lang. En ik had het met hem te doen. In mijn herinnering ging ik terug naar toen hij nog wat jonger was. Op zijn tweede jaar had hij een longontsteking, oorontsteking

“Ja, hoe moet ik dat nou weten?” moppert zoon Jerome aan de ontbijttafel terwijl hij een boterham met jam naar binnen propt. Zijn vader wees hem op het feit dat ik jarig was vandaag, en dat was hem echt volledig ontgaan. “Wat voor datum is het eigenlijk?”, vroeg hij me. “Dan kan ik het even in mijn mobiel zetten, zodat ik volgend jaar een waarschuwing krijg. Een piepje of zo…” Het was vrijdagochtend 3 maart en de eerste felicitatie die ik kreeg was van de Zalando:  “Geachte mevrouw De Rie, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag. Speciaal voor vandaag kunt u met 10% korting bij ons winkelen.” Zou het hierbij blijven vandaag? “Vandaag is het mijn verjaardag!”, vertelde ik de kinderen en ouders die middag in de Eigenwijz-les. “Ooh, moet je dat niet vieren dan?”, vroeg een moeder mij. “Jazeker, met jullie”, vertelde ik enthousiast. “En geloof mij, het wordt vele malen leuker dan in een kringetje zitten, een taartje eten, borrelnootjes en een blokje kaas. Al babbelend over koetjes e

“Doe je wel voorzichtig er mee?” Met een streng gezicht keek ze me aan en vervolgde: “Eerst je handen wassen voordat je het vasthoudt en owee als je er oortjes in gaat maken…” Daar had ze wel een punt. Ik had de gewoonte om een bladzijde om te vouwen, zodat ik de volgende keer wist waar ik verder kon lezen. Begerig keek ik naar het boek dat ze zorgvuldig in haar handen vasthield. Een babyblauw omslag met sierlijke letters er op: Silber . Dochter Rosalie had me uitgenodigd om een kijkje te nemen in haar belevingswereld, in haar boeken. En ik greep deze kans van harte aan. Een kans die je niet iedere dag krijgt bij een puber van 14. “En dan ben jij hondje en ik het baasje. Oke?” Het was 10 jaar geleden haar favoriete spelletje. Ze nodigde me dan uit om in haar fantasiespel mee te doen en het maakte ons altijd ontzettend blij. Ik begreep haar beter en voelde een echte verbinding. Een verbinding die veel verder ging dan praten over koetjes en kalfjes. Een vergelijkbare verbinding voel