Blije kinderen

“Het is tien over zeven”, roep ik met een luide stem in het trapgat naar boven. Al snel hoor ik gestommel van de trap en daar staat hij voor me. Zoon Jerome: verwilderd gezicht, kleine ogen en wallen eronder met een paarsblauwe kleur. “Had je dat niet eerder kunnen zeggen”, snauwt hij me toe. “Toen was het nog geen tien over zeven!”, fluister ik hem in met een glimlach om mijn mond. Hij kon mijn humor niet waarderen, evenmin als het glas versgeperste grapefruitsap dat ik voor hem had neer gezet. Het was zijn tweede week op de middelbare school en hij had het zwaar. Die avond ervoor had hij in tranen op zijn bed gezeten. “Ik ben mijn werkboek biologie kwijt”. De hele kamer werd verbouwd, omdat hij zeker wist dat het werkboek onder het bed was gevallen. Zijn bed zelf lag bezaaid met boeken, die ik voor hem had gekaft. Geheel tegen mijn principes in, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hij dit ’s avonds om 9 uur nog zelf moest doen. Hij had dan ook een drukke werkweek:...

"Ik kan helemaal niets en meester vindt mij ook nog dom", snikkend lag dochter Rosalie op bed. Met haar hoofd in de kussens, zodat ik de meeste woorden vol zelfmedelijden niet kon horen. Die avond had ik het gesprek met haar meester gehad en we hadden een voorlopig schooladvies gekregen voor de middelbare school. Ik zag het hoopje verdriet aan en had het met haar te doen. Ik aaide over haar schokkende schouders en vroeg zacht: “Heeft hij geen gelijk dan?” Rosalie was namelijk niet zo handig geweest en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Bij de nio-toets had ze net als haar broer “ienemienemutte” gedaan om het juiste antwoord uit te kiezen. De man die de toets af nam was wat onduidelijk geweest in zijn uitleg en de toets ging op tijd. Daar hielden ze niet van. Thuis extra oefenen voor spelling en rekenen was niets voor haar. En toen op een zondagmiddag haar vriendin op de stoep stond om te vragen waar de spreekbeurt van Rosalie de volgende dag over zou gaan, stonden wij ...

Het ging over angst deze laatste les van de brugklastraining . Angst om straks op de nieuwe school de weg kwijt te raken, om uitgescholden te worden voor brugpieper, om de proefwerken niet goed genoeg te maken. Het is dan ook een spannende situatie als kinderen hun vertrouwde basisschool verlaten om de wijde wereld in te trekken.   Sirenes Net op het moment dat we de angst wat verder onder de loep wilden nemen, hoorden we sirenes: ambulances, brandweer en politieauto. Ik wilde verder gaan met de les – dit komt wel vaker voor in Amsterdam – totdat ze stopten voor het raam van mijn klaslokaal. De kinderen renden naar het raam om te kijken wat er aan de hand was. En dat werd al snel duidelijk: er was een man onwel geworden en die moest gereanimeerd worden.   Kinderen voelen meer dan we denken De les kreeg een heel andere wending toen we na verloop van tijd zagen dat de man waarschijnlijk was overleden. Er ontstonden gesprekken over een oom die ernstig ziek was, een ...

“Wat is het allerergste dat je kan overkomen in de brugklas ?”, vroeg ik het meisje dat vooraan zat en haar vinger had opgestoken. Ze vertelde dat ze het heel spannend vond, maar het allerergste was toch wel als ze het niet zou kunnen, zou blijven zitten. Of naar de HAVO zou moeten. Ze zat te schuiven op haar stoel en had het er zichtbaar moeilijk mee. “Maar de HAVO is toch ook goed?” probeerde een klasgenoot haar gerust te stellen. “Voor mij niet.”, was haar antwoord. Ze had wat last van faalangst. Van HAVO naar VMBO Ik dacht opeens aan de jongeman die ik jaren geleden had begeleid. Met een HAVO-advies op zak had hij de basisschool verlaten. Na twee jaar ploeteren zat hij op het VMBO-kader en wilde hij eigenlijk helemaal niet meer naar school. Maar ook vertelde ik over mijn eigen man die destijds het domste jongetje van de klas was, maar uiteindelijk is afgestudeerd aan de Universiteit. Er kan nog van alles gebeuren, nadat je de basisschool hebt verlaten. Hoe groot is de kans? ...