Blije kinderen

    “Can you make a picture please?” Voor ons stond een Amerikaanse toerist. Ze belemmerde het beeld van het schilderij “De amandelbloesem” van Van Gogh. Ze had snel een blik geworpen op het schilderij en maakte vervolgens met haar mobiel er een foto van, evenals van het naambordje dat er naast hing. Vervolgens had ze zich omgedraaid en probeerde ze een selfie te maken. Maar dat lukte   niet, waarop ze besloot onze hulp in te roepen. “Nee”, mompelde mijn zoon wat nors. Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar pas later begreep ik zijn reactie. In de metro terug naar huis kwamen we tot het inzicht dat het steeds meer gaat om ons “selfie” en niet in dit geval om het schilderij van Van Gogh. Toeristen rennen in een half uur door het museum en zijn daarna druk bezig met het verspreiden van hun foto’s online. “I have been there.” Het was dinsdagmiddag en ik vertelde de kinderen in de klas over ons uitstapje naar het museum. De lessenreeks ging over “de kracht van aandacht” en ...

  Het is maandagochtend 26 september en het sneeuwt in het lokaal van groep 7 op school. Gedachteloos kijken de kinderen in de klas naar de grote vlokken die naar beneden dwarrelen. De takken van de bomen bezwijken bijna onder de witte deken van sneeuw. En als je heel stil bent hoor je ze zelfs kraken. We kijken op het digiboard naar een besneeuwd bospad, verder niets. Ruim een kwartier, en we worden er heel stil van. “Het lijkt wel of ik er zelf ben…”, verzuchtte iemand.   Maar er zit niets in Ik nodig de kinderen uit om hun ogen te sluiten en hun hoofd lekker te laten rusten op hun armen die gekruist op tafel liggen. En begin een verhaal te vertellen over een hond en een poes die daar wonen, naast het besneeuwde bospad. De poes staart net als jullie ook naar buiten, naar de sneeuwvlokken en besluit zijn beste vriend de hond een cadeau te geven. Maar wat geef je aan iemand die alles al heeft? Na een lange zoektocht (de poes gaat er zelfs even de deur voor uit naar de st...

  “Juf, ik ben klaar…”, vertelde deze jongen mij terwijl hij opsprong om weer in beweging te komen. Hij had een paar minuten aan zijn tekening gewerkt in de stilteles, zittend op zijn knieen in de gymzaal van een Limburgse basisschool. En vond het wel genoeg. Terwijl de andere kinderen nog het juiste kleurpotlood aan het uitzoeken waren, had hij met zwart een cirkel getekend op zijn papier. “Het is toch goed zo?” En hij keek me vragend aan terwijl ik naast hem was komen zitten. “Je bent bij deze opdracht pas klaar, als je niet meer denkt dat je klaar bent”, antwoordde ik hem met een glimlach. En warempel, hij pakte weer zijn potlood op en ging verder. “Dat is de vuca-world”, vertelde mijn man mij bij thuiskomst, toen ik verslag uitbracht van deze les. VUCA is een acroniem voor volatility, uncertainty, complexity en ambiguity. En beschrijft de veranderende wereld waarin wij ons op dit moment in bevinden. En hij gaf wat voorbeelden uit zijn eigen klas. Waaruit bleek hoe groot de vl...

Aan het begin van een Rots en Water-les proberen we vaak een paar minuten te luisteren naar het suizen van onze oren. Voor sommige een van de moeilijkste oefeningen van de hele les, niet ingaan op allerlei prikkels van buitenaf, zo min mogelijk gedachten, alleen maar luisteren. Het heeft geen religieuze redenen, het is er voor om de kinderen in contact te laten komen met zichzelf, en dat hebben ze hard nodig. Lees verder…   Een kaars flikkert Als het windstil is, flikkert een kaars niet. Hij heeft dan een keurige vlam, waarvan de omvang wordt bepaald door de lengte van de lont. Als het echter een beetje tocht in huis of we blazen in de richting van de vlam, dan gaat hij flakkeren. Zou het ook zo zijn met kinderen die onrustig zijn?   Onrustige kinderen Onrustige kinderen kunnen vaak moeilijk stil zitten, hebben moeite hun aandacht ergens bij te houden en reageren op iedere prikkel die bij ze binnenkomt. ADHD-ers worden ze soms genoemd, of ADD-ers wanneer er alleen...