Blije kinderen

  “Ik ben heel tevreden over je kinderen”, was de conclusie van de meester tijdens het 10-minutengesprek. Vader Erwin was dat duidelijk niet, toen meester suggereerde dat zoon Jerome wellicht volgend jaar naar het VMBO zou kunnen. “Ja, hij is een intelligente jongen, maar aan zijn toetsresultaten is niet te zien dat hij naar de HAVO of het VWO zou kunnen”, vertelde de meester, al schuifelend op zijn stoel. Hij voelde waarschijnlijk ook wel aan dat er iets niet klopte. “Misschien dat de NIO-toets een ander beeld laat zien?”, suggereerde de meester nog. Bij thuiskomst gingen we dit eens met elkaar verkennen. Voorop stond dat onze kinderen naar de vervolgopleiding kunnen die het beste bij ze past en die ze kan helpen om datgene te bereiken wat ze willen. Of dat een VMBO of een VWO is, maakt niets uit. Meester had wel gelijk: Jerome had een lage score op zijn spelling en zijn zuster was geen rekenwonder, maar bleek wel uit te blinken in begrijpend lezen. En dat zijn de resultaten ...

De papegaai en de koolmees leefden samen in het vogelrijk. Met nog heel veel andere vogels. Vogels die goed konden zingen, vogels die niet alleen konden vliegen, maar ook konden zwemmen, vogels die heel sterk waren, vogels die heel slim waren, vogels die heel mooi waren. Iedere vogel had zijn eigen kwaliteiten en de een was daar wat meer van overtuigd dan de ander. Ik daag je uit Zo vertelde de papegaai aan iedereen die het wilde horen dat hij “de grootste, sterkste en beste” was van alle vogels en hij daagde ze uit om met hem een wedstrijd te doen: wie het allerhoogste kon vliegen. De uil vertelde dat hij net had gegeten en dat er nog een uilenbal dwars zat, de specht had niet zo best geslapen, het roodborstje was wat verkouden. Iedere vogel had wel een smoes om niet de wedstrijd met de papegaai aan te gaan. Ik wil het wel proberen Totdat het koolmeesje zachtjes tjilpte: “ik wil het wel proberen”. De andere vogels keken verbaasd op, de papegaai moest heel hard lachen. “Jij?” “J...