Blije kinderen

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels e...

Daar stond hij voor me. Blonde ongekamde haren, blauwe ogen en een verlegen grijns op zijn gezicht. Hij was samen met zijn moeder naar de ouder/kind yogales gekomen die we hadden georganiseerd voor de actie van 3FM Serieus Request. We hadden al wat oefeningen gedaan, ik had ze een verhaal verteld en nu was hij van zijn yogakussentje opgestaan en stond hij voor me. "Ik wil je knuffelen...", zei hij met een vaste stem. De ruimte zat afgeladen vol en iedereen keek vol verwachting toe. Wat zou ze doen? Ik voelde dat dit een ervaring voor mij zou zijn en niet zo maar een belevenis. De cultuurfilosoof Walter Benjamin maakte in de vorige eeuw al onderscheid tussen ervaringen en belevenissen. "Ervaringen resoneren in ons, raken ons, vormen ons, veranderen ons, zullen we nog lang herinneren. Belevenissen zijn veel oppervlakkiger. Het moderne leven neigt er naar rijk te zijn aan belevenissen en arm aan ervaringen." De Duitse socioloog Hartmut Rosa verwoordt het in ee...

“Je ziet hier een toren staan van blokken, die verplaatst mag worden naar het middelste stokje. Waarbij je maar 1 blokje tegelijk mag verplaatsen en een groter blokje niet op een kleiner blokje mag.” Voor me zat een 15-jarige puber aandachtig te luisteren naar mijn instructie. “Doe je ook in pubers?”, had zijn moeder een paar dagen eerder aan de telefoon gevraagd. Ze vertelde over haar zoon die met een vwo-advies de basisschool had verlaten, maar nu niet zonder haar huiswerk kon maken en continue werd afgeleid door zijn games en filmpjes. En dus vorig jaar al bijna was blijven zitten.  “Ik wil het huiswerk loslaten, maar denk dat hij het nog niet kan”, verzuchtte ze. “Het komt allemaal goed, uiteindelijk”, bleek de mantra van deze jongeman te zijn. Bij binnenkomst wist hij me niet te vertellen waarvoor ik was gekomen. “Geen idee”, en hij staarde naar de tafel. “Dat wordt een moeilijk gesprek”, dacht ik. En we besloten om eerst maar eens een raadsel op te lossen. Dat levert v...

“Hou je kop nou eens”, klonk het van achter de laptop met een onvervalst Amsterdams accent. Vader nam niet de moeite om even op te kijken naar zijn kind en contact met haar te maken. Hij was verdiept in zijn laptop en zij in haar spel. Een schattig meisje van misschien net 4 jaar met een roze broek, roze trui en een roze strik in haar haar. Ze had een pleister op haar linkeroog en zat op de grond midden in de wachtkamer van het ziekenhuis. Terwijl haar ouders druk bezig waren met hun smartphone en laptop, had zij wat blokken gevonden waar ze heel lief mee aan het spelen was. De wachtkamer was gevuld met vooral oudere mensen die verlekkerd zaten toe te kijken. Waar het meisje overigens niets van merkte, want ze ging helemaal in haar spel op. Zodanig dat ze ook met een steeds luidere stem ging praten tegen haar blokken. “Nee, jij mag eerst en die ander moet wachten. Rustig aan, niet vallen.” Dat was het moment voor haar vader om uit zijn slof te schieten. Ik voelde de irritatie bij...

“Ik haat je, ik maak je dood, jullie allemaal.” Verbaasd keek ik toe hoe deze woorden uit de mond van een kleuter van amper vijf jaar oud kwamen. Zijn gezicht stond op onweer, hij schopte om zich heen. En de andere kinderen in de les bleven uit zijn buurt. Hij was duidelijk gefrustreerd geraakt, tijdens het tekenen. Ik besloot hem even “in zijn sop gaar te laten koken” en richtte mijn aandacht op het tekenen met de andere kinderen. Totdat ik opeens een klap hoorde en daarna hartverscheurend geschreeuw. De bank was op zijn grote teen gevallen en dat deed flink pijn. Ik nam hem in mijn armen en wiegde hem als een baby. Alle emoties kwamen eruit en langzamerhand werd hij rustig. De volgende ochtend had ik ook iemand in mijn armen. Dochter Rosalie van 12 lag heerlijk tegen me aan op de bank in het zonnetje. Ik streelde haar gouden haren, masseerde haar handen en kietelde haar bovenarmen. “Mmm.” Samen genoten we van dit moment. Even helemaal niets, geen tijdsdruk, geen broer die het og...

“Gewoon stil blijven liggen”, fluistert man Erwin zachtjes in mijn oor. Ik stop mijn hoofd onder de dekens, maar hoor nog steeds de driftige krabbewegingen van Saar de hond tegen de slaapkamerdeur. Ze is al lang wakker en vindt dat het tijd is voor ons om ook maar eens wakker te worden. Ik heb de neiging om zuchtend uit bed te kruipen en de deur voor haar open te doen, maar besluit mijn aandacht te richten op de vogeltjes die voor ons slaapkamerraam aan het tjilpen zijn. En warempel: Saartje druipt af. Ik besloot die week vaker “te doen door niets te doen”.Thuis en in de lessen. Door zoveel mogelijk "te zijn". En kan het iedereen aanraden! En daarbij werd ik geïnspireerd door verhaal van Ming en Tibbe. Een prachtig prentenboek over wat je nog kunt geven aan iemand die alles al heeft. De kinderen en hun ouders in de Eigenwijz-les luisterden ademloos toe. Ming ging namelijk op zoek naar “Niets”, maar waar vind je “niets” in een wereld vol “iets”. “Er is niets op tv…”, maa...

“Dat ruikt lekker mam!”, vertelt zoon Jerome terwijl ik in de keuken met de pollepel in de pan sta te roeren. Hij is gek op lekker eten, maar kan nog niet vermoeden dat er vanavond voor hem en zijn zus geen eten is. Dat ze helemaal niets krijgen van al dat lekkers. Terwijl de tafel wordt gedekt voor twee personen, komt hij het toch even checken bij me: “Mam, ben je niet de borden voor Roos en mij vergeten?” “Nee sorry, ik heb vanavond voor jullie geen eten.” “Tussen de middag, bij de lunch wel, maar toen kwamen jullie niet opdagen.” Ik had inderdaad om 12 uur klaar gezeten, met een lekkere lunch: soep, broodjes, een salade. Maar beide kinderen hadden er voor gekozen om bij een vriendje te gaan eten. Zonder dat tegen mij te vertellen. Vergeten thuis te komen Het was dan ook de week van het vergeten, voor ons allemaal. Die middag was de telefoon om 15.30 uur gegaan. “Met het dierenasiel, uw kat Kasper is vandaag bij ons binnengebracht, kunt u hem komen halen.” Kasper is een echte zwerver...