Doorgaan naar hoofdcontent

Het oog van de storm

 “Heeeee, zullen we vanmiddag na de tekenles samen spelen?” Hij keek zijn vriendje vragend aan. En toen die niet snel genoeg reageerde, vroeg hij het aan iemand anders. “Mag ik alsjeblieft het blauwe papier, nee toch roze. Oooh, heb jij geel. Ja, ik wil ook geel.” Ondertussen waren er ook een paar kinderen binnengestormd, die nog even een partijtje met elkaar gingen stoeien. En was er iemand aan het koppeltje duikelen op de bank. Het stormde. En niet alleen buiten waar de storm Dudley in kracht toe nam, maar ook binnen in ons. Tijd om te tekenen dus.

De eerste tekenklus bij deze les Intuitief Tekenen, was niet zo handig gekozen door mij. Besefte ik achteraf. We gingen met elkaar een “zelfportret” maken, waarbij iedereen iets mocht toevoegen aan het portret van de ander. Iets wat te maken heeft met de binnenkant of met de buitenkant van diegene. Het zorgde voor nog meer onrust. “Heee, wie heeft dat snorretje erbij getekend?” “En waarom heb ik van die rare ogen, die heb ik helemaal niet in het echt?” Er waren slechts een paar kinderen die met alle aandacht probeerden het zelfportret iedere keer een stukje mooier te maken. Ondanks de storm.

Na deze eerste tekenklus was het hek van de dam. En ook al neem ik me altijd voor om niet snel in te grijpen. Nu hadden de kinderen het echt nodig. Het lukte ze zelf niet meer om tot rust te komen. En ik besloot het programma om te gooien. En me aan te passen aan de weersomstandigheden. Er ontstond een gesprek over de storm. De kracht van de storm en wat de storm met ons doet. Ik benoemde wat ik die middag had gezien bij de kinderen: alles was in beweging. “Maar de storm heeft ook een oog…”, ging ik verder. “Een oog in het midden van de storm waar het windstil is en vaak onbewolkt.” En ik nam ze mee in een visualisatie naar het oog van de storm. Het werd heel stil.

Ik deelde aansluitend het papier en de potloden uit. En het maakte opeens niet meer uit welke kleur ze kregen. Of naast wie ze zaten. Er kwam een stip in het midden van de tekening, dat werd het oog. En vanuit dat oog maakten we draaiende bewegingen naar buiten, als een spiraal. Om vervolgens over dezelfde lijn weer terug te keren in het oog. Keer op keer. Met de ogen volgden we het potlood. En het was zo stil, dat we zelfs het potlood over het papier hoorden gaan. We wisselden af: snel, langzaam, hard, zacht, met links of rechts, met ogen open of dicht. Er werd niet meer gepraat, alleen maar getekend aan het oog van de storm. En toen… waren we het oog van de storm. Heel stil en vredig werd de les afgesloten.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...