Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn kind leert foute dingen op school

 

“Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten.

Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar de kapper geweest.” Of hoe ze zich voelen: “Ik zie donkere plekken onder mijn ogen, ben ook een beetje moe..” Ook de betreffende jongeman kijkt in de spiegel. “Wat is er met jou aan de hand?”. Zonder na te denken zegt hij “niets” en snel geeft hij de spiegel door aan het meisje dat naast hem zit. We zijn al een half uur lekker bezig en ik heb nog geen middelvinger gezien of “fuck you” gehoord.

Tijdens het buitenspelen zie ik dat de kinderen van groep 7 een graffity-kunstwerk aan het maken zijn op het schoolplein. De kleuters zijn nieuwsgierig, maar vinden het vooral ook stinken. Dus besluiten ze  snel om iets anders te gaan doen. Klimmen, klauteren, tikkertje, kappertje spelen en natuurlijk, vaste prik: kijken naar de vuilniswagen die de containers komt halen. “Pas op, daar zit de juf in”, roept een kleuter en de vuilnismannen, spelen het spel mee. Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoek dat er iets is aan de andere kant van het plein en ik besluit een kijkje te nemen.

De graffity-meester zit op zijn knieen en spreekt op een liefdevolle manier een kleuter toe. Het jongetje kijkt wat geschrokken, maar het ziet er naar uit dat ze eruit zijn en ze nemen afscheid met een high five. “Hij zei fuck you tegen hem en stak zijn middelvinger op…”, weet een andere kleuter te vertellen, als ik vraag wat er aan de hand was. “Mmm, mag ik je iets vragen?” En een groep kleuters verzamelt zich rondom ons. “Wat betekent dat eigenlijk: fuck you?” Vragend kijken ze me aan. “Ja, zoiets van… ik vind je stom.” “Oh, en wat betekent dan die middelvinger, als je die op steekt naar iemand?” “Ook ik vind je stom…”

We gaan onze hand eens onder de loep nemen en bedenken wat we allemaal met die vingers kunnen doen. Wat betekent het als je je wijsvinger opsteekt? Of je pink? Of je middelvinger? Of je duim? En zit er verschil tussen je duim naar beneden of je duim naar boven? Vol belangstelling doen de kinderen mee. Nadat we de hand uitgebreid onderzocht hebben, gaan we een experiment doen: vandaag steken we alleen maar onze duim naar elkaar op. Naar boven als je iets leuk vindt, naar onder als dat minder leuk is. Die dag heb ik geen middelvinger meer de lucht in zien gaan. Wel heel veel duimen.

Om 12 uur staat moeder haar zoon op te wachten. Ik vertel haar over zijn duim en de “diamant-sticker” die we er op hebben geplakt. Zo vergeten we nooit meer wat het verschil is tussen de middelvinger en de duim.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...