“Doe je wel voorzichtig er mee?” Met een streng gezicht keek
ze me aan en vervolgde: “Eerst je handen wassen voordat je het vasthoudt en owee
als je er oortjes in gaat maken…” Daar had ze wel een punt. Ik had de gewoonte
om een bladzijde om te vouwen, zodat ik de volgende keer wist waar ik verder
kon lezen. Begerig keek ik naar het boek dat ze zorgvuldig in haar handen
vasthield. Een babyblauw omslag met sierlijke letters er op: Silber. Dochter
Rosalie had me uitgenodigd om een kijkje te nemen in haar belevingswereld, in
haar boeken. En ik greep deze kans van harte aan. Een kans die je niet iedere
dag krijgt bij een puber van 14.
“En dan ben jij hondje en ik het baasje. Oke?” Het was 10
jaar geleden haar favoriete spelletje. Ze nodigde me dan uit om in haar
fantasiespel mee te doen en het maakte ons altijd ontzettend blij. Ik begreep
haar beter en voelde een echte verbinding. Een verbinding die veel verder ging
dan praten over koetjes en kalfjes. Een vergelijkbare verbinding voelde ik
wanneer we samen op de bank uit De sprookjes van Grimm gingen lezen. Knus tegen
elkaar aan. Ze koos altijd het langste sprookje uit, want dan duurde het moment
ook veel langer. Maar ze werd ouder en ik werd steeds vaker gezien als de
moeder die de was doet en voor eten zorgt.
En zeurt als je je kamer moet opruimen.
“Jij krijgt voor je verjaardag een dagje lezen…”, vertelde
ik haar op de grote dag waarop ze 14 jaar werd. “YES”, bracht ze uit. Een
groter plezier had ik haar niet kunnen doen. Ze was gek op lezen en we besloten
een dagje naar Amsterdam te gaan. In de OBA snuffelden we in de ellenlange
kasten met boeken en toen we allebei iets hadden gevonden, vleiden we ons neer
in een gemakkelijke stoel. Met uitzicht op de grachten van Amsterdam. Een paar
voorzichtige zonnestralen verwarmde ons gezicht. Urenlang hebben we daar gezeten,
helemaal verdiept in ons boek. “Nog 1 hoofdstuk oke?”, bracht ik in, toen ze
opmerkte dat haar maag begon te knorren.
Na een lekker broodje bij ’t Kuiltje (daar kwam ik vroeger
ook altijd Roos, echt veel lekkerder dan een broodje van de HEMA), togen we
naar de leukste winkel van Amsterdam. Volgens Rosalie dan. Boekhandel
Scheltema. Een hele afdeling met Young Adult-boeken stond op haar te wachten.
Ze mocht er eentje uitkiezen om mee naar huis te nemen. Ondertussen snuffelde
ik wat rond en mijmerde ik over mijn eigen boekengekte. Toen ik 12 jaar was had
ik alle boeken (die voor mijn leeftijd geschikt waren) uit de bibliotheek
gelezen. Ik had dit mijn eigen kinderen ook zo gegund. Het wegdromen in de
andere wereld. Dochter Rosalie was aangestoken door het boekenvirus, zoon
Jerome hield het bij de Donald Ducks. En dat zagen we ook terug in zijn
schoolresultaten. Begrijpend lezen bleef lastig, zijn woordenschat was klein.
En iedere keer als hij “dinges” zei, maakten we er een grapje over.
Silber bleek niet zomaar een boek te zijn. Het was prachtig
geschreven en ging ook nog echt ergens over. Een meisje dat in haar dromen van
alles mee maakt, maar die dromen blijken ook werkelijkheid te worden. Daarbij
werd ze ook nog verliefd, moest ze voor zoveelste keer verhuizen, maakte ze
ruzie met haar zusje en was ze niet erg blij met haar nieuwe stiefgezin. Een
verhaal om in 1 keer uit te lezen. En dat deed ze dan ook. ’s Avonds om 11 uur
zag ik nog licht branden op haar kamer. “Roos , wordt het niet tijd om te gaan
slapen?”, vroeg ik haar voorzichtig. “Nee, dat kan echt niet mama, het is zo
spannend.” Ik deed het licht voor haar uit en besloot om haar maar niet te
vertellen dat ik vroeger onder mijn dekbed met een zaklamp net zo lang door las
totdat het boek uit was…
Reacties
Een reactie posten