Ik wens je een gelukkuge verjaardag toe

“Ja, hoe moet ik dat nou weten?” moppert zoon Jerome aan de ontbijttafel terwijl hij een boterham met jam naar binnen propt. Zijn vader wees hem op het feit dat ik jarig was vandaag, en dat was hem echt volledig ontgaan. “Wat voor datum is het eigenlijk?”, vroeg hij me. “Dan kan ik het even in mijn mobiel zetten, zodat ik volgend jaar een waarschuwing krijg. Een piepje of zo…” Het was vrijdagochtend 3 maart en de eerste felicitatie die ik kreeg was van de Zalando:  “Geachte mevrouw De Rie, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag. Speciaal voor vandaag kunt u met 10% korting bij ons winkelen.” Zou het hierbij blijven vandaag?

“Vandaag is het mijn verjaardag!”, vertelde ik de kinderen en ouders die middag in de Eigenwijz-les. “Ooh, moet je dat niet vieren dan?”, vroeg een moeder mij. “Jazeker, met jullie”, vertelde ik enthousiast. “En geloof mij, het wordt vele malen leuker dan in een kringetje zitten, een taartje eten, borrelnootjes en een blokje kaas. Al babbelend over koetjes en kalfjes of de ellende in de wereld.” Wij pakten het anders aan. De kleuters luisterden eerst ademloos naar een prachtig verhaal over alle kleuren aan de regenboog, vervolgens kregen ze een stukje “goud” voor in hun schatkist. En toen gingen we ook nog spelletjes doen en een origami-hart maken. In hun hart schreven ze van wie ze heel veel hielden.

“Mijn grootste cadeau heb ik inmiddels gehad!”, vertelde ik de oudere kinderen na afloop van de rots en waterles die middag. Verbaasd keken ze me aan. De les ging over “Spelen” en over hoe moeilijk het soms nog voor kinderen is om samen te spelen. Met een computerspel lukt het nog wel, maar echt samen spelen vereist andere kwaliteiten. Ze mochten die les in een groepje een toren bouwen van bamboestokken. Waarbij we vooral keken naar de mate waarin ze zouden samenwerken. Maar ook wat het bouwplan was en hoe hoog de toren werd. Ik observeerde de interactie in de groep en hoorde opeens een jongeman verzuchten: “Het gaat er toch niet om wie er wint, het is maar een spelletje hoor.” YES mijn cadeau voor vandaag.

Dit jaar besloot ik mijn verjaardag niet thuis te vieren. Ik nodigde mezelf en mijn broer uit om te eten bij onze ouders. Net als vroeger, met zijn vieren, gezellig aan tafel. En mijn moeder zou uiteraard een lievelingsprakje maken. Ik verheugde me er al op. Terwijl ik mijn koffer inpakte, vond ik een briefje van een meisje uit de les “Lieve juf, ik wens je een gelukkuge verjaardag toe. Liefs, Aliyaa”. Dit briefje zou ik koesteren. Evenals het potje met narcisjes die een jongeman in de gauwigheid bij het nabijgelegen tuincentrum voor mij had gekocht.  Maar thuis bij de familie wachtte mij nog een cadeau. Terwijl we aan de boerenkoolstamppot zaten wist mijn wijze broer me te vertellen: “Ja lief zusje, cadeautjes zijn voor even, maar ervaringen voor het leven.”

Bij thuiskomst stonden de cadeautjes uitgestald op tafel...