Ik verveel me

“Laat ik dan maar even beginnen met een huishoudelijke mededeling…” Verbaasd keken ze me aan. Het was het begin van het vakantiekamp in Monnickendam en de kinderen zaten gezellig keuvelend in een kring op de grond in de grote tent. In mijn hand had ik een rolletje wc-papier. Tweelaags, met een afdruk van hondjes erop. “Carla, hoeveel velletjes heb jij vandaag nodig?” “Nou een stuk of 4, want ik ben vanmorgen al thuis naar de wc geweest”. En zo gingen we het kringetje rond. Iedereen kreeg zijn velletjes papier en stopte het met zorg in zijn of haar zak. Waar het ook weer snel werd uitgehaald, toen ze hoorden dat we er iets heel anders mee gingen doen.

“Op ieder velletje schrijf of teken je iets over jezelf, zo leren we elkaar een beetje beter kennen.” Degene met slechts 1 velletje was snel klaar, maar er was ook iemand die 10 velletjes had gevraagd en voorovergebogen, kauwend op de pen probeerde elk velletje te vullen. “Nou laten we maar eens beginnen…” En we pakten een eerste velletje uit de stapel. Er stond een poesje op getekend. Althans dat dachten wij… “Wie van deze kinderen is er gek op katten?” Vol nieuwsgierigheid werd er in de kring rond gekeken. De kat bleek van niemand te zijn. Het werd muisstil. Totdat iemand riep: “Ja, maar het is ook geen kat, het is een console. Ja, weet je ik hou van gamen…”

“Ik verveel me…” riep deze jongeman van 12. (Ik mag hem Walter noemen.) “Yes”, riepen wij dan in koor. Want dit kwam hij toch wel 4 keer per dag even vertellen. En als hij zich niet verveelde, dan wilde hij wel een koekje, een zakje chips, Levend Stratego doen of weten hoe laat het was. “Walter, het is vakantietijd!” Zijn vakantiekamp van vorig jaar was volgens hem pas echt saai: “Ik moest de hele dag zeilen. Maar waarom zijn jullie blij als ik me verveel?” En we legden hem uit hoe gezond het is om je te vervelen.  En hoe er dan vaak weer allerlei nieuwe ideeen ontstaan om te spelen of dingen te maken. Dan vertrok hij weer en zagen we hem helemaal uit zijn dak gaan in het vrije spel met de andere kinderen.

“Jullie verdienen wel heel makkelijk je geld he”, vertelde mijn dochter van 14 jaar mij die avond bij thuis komst. We zaten samen aan tafel en ze vertelde over hoe heerlijk ze met de andere kinderen had gespeeld. De afgelopen jaren hadden zij en haar broer steeds meer verantwoordelijkheid gekregen in het vakantiekamp. Ze organiseerden spelletjes, zorgden voor de jongere kinderen, liepen mee naar de wc, haalden de boodschappen en zorgden er voor dat iedereen het naar zijn of haar zin had. “Dat lijkt wel zo”, beaamde ik haar. Want in haar ogen deed zij al het werk en keken wij vaak “slechts” toe. En ik legde haar uit dat alhoewel het er vaak zo gemakkelijk uit ziet, wat wij doen, juist daar de kracht zit. “Net als bij een balletdanseres. Die doet de moeilijkste oefeningen alsof het haar heel gemakkelijk af gaat. Maar ze traint er wel uren per dag voor en heeft heel wat ervaring opgedaan om het te doen met een glimlach op haar gezicht.”

“Vanavond ga ik tot 11 uur gamen als ik thuis kom”, vertelde onze Walter mij de volgende dag. Ik maakte gedurende de vakantie regelmatig grapjes over zijn “verveling”. En daar deed hij zelf ook aan mee. Want hij ontdekte wat een lol je kan hebben om je zwembroek aan te trekken als Mr. Bean, om bloemetjes te vlechten in het haar, om door het moeras te lopen op zoek naar geneeskrachtige kruiden, om rond te zwerven op zoek naar een zwerfkei, om urenlang met je zakmes een tak te bewerken, om te genieten van een mooi verhaal, om samen een taartje te eten, om met bamboestokken torens te bouwen, om je krachtdier te ontmoeten, om een prachtige zwerfkei te beschilderen en om vooral ook vaak even helemaal niets te doen. “Ik hoop dat je je de rest van de vakantie lekker kan vervelen”, wenste ik hem toe bij het afscheid de laatste dag en gaf hem een grote knuffel. Ik ga me de komende tijd vervelen.