Zal ik een liedje voor je zingen?

“Maar hij duwde me…”, bracht ze snikkend uit. Er was een kleine ruzie in de groep ontstaan en terwijl ze allebei huilend voor mij stonden, kon ik alleen maar uitbrengen: “Wat is hier nu aan de hand, volgens jou?” En het was ook meteen een van de laatste keren dat ik het aan deze kinderen vroeg. Want ik besefte hoe moeilijk het voor ze was om onder woorden te brengen wat er is gebeurd, als je nog niet zoveel woorden tot je beschikking hebt en als je eigenlijk alleen maar naar de ander kan wijzen.  Daarbij maak je het met woorden vaak veel groter dan het is. Zou het niet zo zijn dat zonder mijn vraag ze al lang weer lekker samen aan het spelen waren? Ik gooide het over een andere boeg: “Zal ik een liedje voor jullie zingen?”. “Jaaaaa”, riepen ze allebei in koor.

“Goedemorgen, zonder zorgen, het is weer tijd om op te staan. Goedemorgen, zonder zorgen, om vandaag naar school te gaan. Goedemorgen, zonder zorgen, word maar wakker lief kind. Want de dag voor jou begint.” Ruim vijftien jaar lang zong ik bijna iedere ochtend dit liedje voor mijn eigen kinderen. Ze hadden geen wekker, ik wel. Dan sloop ik naar hun slaapkamer, nam ik een paar minuten om naar ze te kijken en bekroop mij een warm gevoel van binnen. Met mijn beste ochtendstem kwam vervolgens het liedje en zag ik ze langzaam wakker worden. Maar tijden veranderden en het moment was gekomen  voor een eigen wekker. Wel eentje met een lamp die langzaam sterker wordt en vogeltjes die een liedje voor je zingen.

Wat is dat toch? Wat gebeurt er als iemand een liedje zingt, speciaal voor jou? Vroeg ik me af terwijl ik in de auto naar huis reed. En daar waren opeens Lange Frans en The Lau op de radio: “Zing een liedje voor me Frans, ook al is het in het Frans, zing een liedje voor me. Het leven gaat zo snel voorbij. Dus zing en ik vergeet de tijd. Jouw muziek die maakt me vrij. Zing een liedje voor me.” In de coupletten kwamen allerlei mensen terug die iets hadden meegemaakt en troost vonden in een lied. Ik luisterde aandachtig. En toen opeens besefte ik het: als je een liedje zingt voor een ander, zie je de ander, voel je die ander, begrijp je die ander. En kun je pas echt troost bieden. Op zielsniveau.

Terug naar de ruziemakende en huilende kinderen. Ik was er even goed voor gaan zitten en ze schoven direct aan. Verwachtingsvol keken ze me aan. Ik schraapte mijn keel, want dit moest natuurlijk wel goed gaan klinken! Uit mijn geheugen diepte ik een kinderliedje op over een zigeunermeisje dar helemaal alleen zat, huilend op een steen. Ik paste de tekst aan naar hun situatie maar het refrein bleef hetzelfde: trala, lalala, trala lalala, lalallalal. En ja hoor, de tranen werden weggeveegd en ze huppelden weer samen weg om verder te spelen. Het liedje bleef me de hele dag nog bij.

“Ga je nu al naar huis?”, vroeg ze me. Ze stond voor me in een schattig jurkje met een strik in het haar. Ik knikte. “Oh, jammer”, antwoordde ze. “En juf Mir-iam?”, vervolgde ze het vraaggesprek. “Die blijft nog wel eventjes, denk ik”, antwoordde ik. “Oh, gelukkig maar, want ze kan veel beter zingen dan jij…”