Doorgaan naar hoofdcontent

En op de gang zijn we.... STIL

 

“Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.

 

Alsof ik in het zwembad was

“Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kinderen een raadsel gegeven, waarin ze de kracht van aandacht zouden kunnen ervaren. Een lastig raadsel “de toren van Hanoi” waarbij ze een toren van houten blokjes opnieuw mochten opbouwen. Er waren twee spelregels. Slechts 1 blokje tegelijk oppakken en een groter blokje mag je niet op een kleiner blokje zetten. De groep keek toe, terwijl hij enthousiast aan de slag ging. En dat bleek een voorwaarde te zijn om de kracht van aandacht te ervaren: de intrinsieke motivatie.

 

De voorbeelden kwamen als vanzelf

“Wie van jullie voelt wel eens de kracht van aandacht?” Er gingen wat voorzichtige vingers in de lucht. “Als ik aan het gamen ben, dan hoor ik niet eens dat mijn moeder roept voor het eten.” “Als ik een filmpje kijk op mijn telefoon, dan hoor of zie ik niets anders meer.” “Als ik een toets in de klas aan het maken ben, voor een cijfer.” “Als ik een tenniswedstrijd speel, die ik wil winnen.” De voorbeelden kwamen als vanzelf. “En wanneer raak je snel afgeleid?” “Als ik het niet interessant vind.” “Als ik denk dat ik het niet kan.” “Als ik moe ben, of honger heb.” “Als ik de hele dag al stil zit, binnen.”

 

Kinderen? Naar de WC?

En terwijl we zo met elkaar op de grond in de gang zaten, tussen de jassen aan de kapstok, besefte ik hoe stil het was. De kinderen waren allemaal geconcentreerd bezig met het raadsel. En dat terwijl het zeker niet stil was op de gang. Er zaten kinderen aan tafels die extra begeleiding kregen van een leerkracht, er waren kinderen al hinkelend rekensommen aan het maken, er liepen mensen langs om koffie te halen en er waren natuurlijk heel wat kinderen die naar de wc moesten. Geen ideale plek voor een les over de kracht van aandacht, zou je zeggen. Maar niets was minder waar. Want toen ik halverwege vroeg hoeveel kinderen er al langs ons waren gelopen om naar de wc te gaan, keken ze me verbaasd aan. “Kinderen? Naar de wc?”

 

Ik word de duim, fluisterde ze

“Maar wat is dan die kracht van aandacht?” vroeg een van de kinderen. En ik nodigde ze uit om met al hun aandacht naar hun duim te kijken die ze op een halve meter voor zich hielden. De vorm, de nagelriem, de kleur, de eventuele wondjes. “Ik word de duim, en alles er achter wordt vaag”, hoorde ik iemand fluisteren. “En wat gebeurt er wanneer je je aandacht richt op alles achter je duim?” “Hee… ik zie mijn duim niet meer…”, riep iemand verwonderd uit. “Iedere keer weer kun jij besluiten om je lichtje van aandacht te richten  op wat je ziet, hoort, voelt, denkt, ruikt, proeft. In je buitenwereld of in je binnenwereld. En dat je je lichtje zo krachtig maakt dat je veel beter kunt zien, horen, voelen, denken, ruiken en proeven. Dat is waar we de komende weken mee aan de slag gaan.” “SAAI”, hoorde ik iemand mompelen. “YES”, dacht ik.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...