Doorgaan naar hoofdcontent

Kom je op ons feestje?

“Lieve, geweldige, aardige, leerzame, stoere juf Angela, Wij zouden het suuuper leuk vinden als u kunt komen op ons kerstdiner. Het is op donderdag 21 december 2017 en de tijd is van 17:45 -19:00.” Met een grote glimlach op mijn gezicht lees ik de e-mail die in sierlijke gouden letters is geschreven voor de tweede keer door. En in mijn herinnering ging ik terug naar deze lieve kinderen en juffen die ik het afgelopen half jaar had mogen begeleiden. Een “probleemklas”, zoals het werd omschreven, met veel onrust. En kinderen die continu op elkaar reageerden. Ik besloot zoveel mogelijk er op de fiets naar toe te gaan. Met een reden…

“Aaaaaaah”, hoorde ik toen ik tijdens het kerstdiner arriveerde, in mijn oude spijkerbroek met foute kersttrui. De kinderen waren gekleed in prachtige glitterjurken en er waren zelfs een paar jongens die een colbertjasje hadden aangetrokken en een vlinderstrikje hadden omgebonden. Niet iedereen was op de hoogte van mijn komst en ze stormden allemaal op mij af. Waarna we een grote “groepshug” deden. Dat was de eerste keer toen ik ze ontmoette wel anders. Er waren kinderen die ongeinteresseerd uit het raam zaten te kijken, kinderen die direct mijn grenzen opzochten en kinderen die de ruimte als een grote glijbaan zagen en helemaal uit hun dak gingen.

Maar langzamerhand lukte het ze om hun aandacht voor een tijdspanne van 10 minuten op mij te richten en niet op elkaar. Het lukte ze om echt naar elkaar te luisteren. Om met elkaar plezier te maken en te dollen. Ze leerden dat ik nooit meer dan drie waarschuwingen gaf en dat ze bij de vierde waarschuwing terug naar hun klas mochten, wat overigens nooit is gebeurd. Ze ontdekten dat als ze tegen mij respectvol warren, ze dat ook van mij terug konden verwachten. Ze leerden dat ze ergens voor moesten werken, als ze iets wilden bereiken. Ze genoten van de verhalen over mijn hond en mijn kinderen. En ontdekten dat ze ook van elkaar konden houden, in plaats van elkaar te haten.

“Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”, stond er op de kaart die ik bij het afscheid kreeg.  Ik had een brok in mijn keel toen ik het las, want dat was precies wat mijn aanpak was geweest. Om ze vanuit mijn hart te benaderen, niet te veroordelen, ze niet te willen veranderen. Maar ze te accepteren zoals ze zijn. Met alle onrust die ze regelmatig in zich dragen. “Ik begrijp het”, dacht ik regelmatig wanneer ze niet in staat waren om stil te zitten, of zaten te klooien. Deze kinderen hadden beweging nodig, plezier en echte aandacht. En als ik dan weer op de fiets zat op weg naar een andere school, genoot ik na van de les.

Dat fietsen was iets wat ik het afgelopen jaar had ingesteld. Alle opdrachtgevers binnen een straal van 20 kilometer van mijn huis, bezocht ik zo veel mogelijk op de fiets. Naast dat het goed voor mijn conditie was, ontdekte ik ook dat mijn lessen (zeker in de ochtend!) een stuk relaxter gingen. Ik had dan inmiddels al wat kilometers in de benen en kon veel kalmer blijven te midden van alle hectiek in de groepen. En de terugweg greep ik dan aan om het weer los te laten. “Laat los, Laat los”, zei ik dan in mijn hoofd. Om alle indrukken van die dag weer een plekje te geven. Het werkte uitstekend en het zorgde er voor dat ik mijn werk niet meer mee naar huis nam.

“Wij hebben er allemaal heel veel van geleerd”, las ik op de kaart. En ik vroeg me af: wat dan? Ja, ik had ze praktische dingen geleerd zoals tot 10 tellen en een krachtige lichaamshouding en je ademhaling gebruiken, heel stil zijn, of je richten op je buik. Precies zoals het in het rots en waterprogramma was opgenomen. Maar toen ik ze na afloop vroeg, wat nu het belangrijkste was dat ze hadden geleerd, bleek het toch iets anders te zijn. “Ik mag anders zijn…  en dat is prima.”, wist iemand mij te vertellen. En ook de juffen, die alle lessen enthousiast meededen, gingen op zoek naar hun geleerde lessen. En dat had er met name mee te maken wat de “handleiding” was van deze groep.


“Juf Angela, ik wil wel verkering met hem, maar hij moet het vragen…”, vertelde ze mij met gloeiende wangen tijdens het kerstdiner. Een kerstdiner waarbij ze weer als vanouds waren: lekker druk. Alle kinderen hadden wat lekkers meegenomen en ze genoten van de suikerrijke drankjes. Ze werd omringd door haar vriendinnen. Hij stond daar tegenover met zijn vrienden. “Ik vind je wel leuk”, mompelde hij. En zij zei: “Ik jou ook”. Gejuich ging op, iedereen ging uit zijn dak. Alleen de mistletoe ontbrak nog op dit schitterende kerstfeest. Dit keer reed ik met de auto terug naar huis, fietsen was niet meer nodig.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...