Het is moeilijk bescheiden te blijven

"Met wie heb jij nog iets goed te maken?", was de vraag die op mijn kaartje stond. We deden in de Ojee is okeles het Lef-spel. Je mag dan kiezen of je een vraag naar waarheid gaat beantwoorden of dat je een opdracht gaat doen, die je eigenlijk niet durft. "Geef een medespeler een kus", is een van de beruchte kaartjes waar je als 12-jarige niet op zit te wachten. Of misschien toch wel. Mijn vraag was dit keer wel heel relevant, zo vertelde ik de kinderen. "Ik ben gistermiddag heel boos geworden op een jongen uit de les. Zo boos dat ik bijna ontplofte." Verbaasd keken een paar kinderen mij aan. Dat konden ze zich waarschijnlijk niet bij mij voorstellen. En ik vertelde over hoe hij over mijn grens ging, dat hij brutaal was geweest en andere kinderen pijn deed.

Was ik uitgeleerd?
Een paar weken hiervoor, zat ik in de tuin van een vriendin een kopje thee te drinken. Ik had vlak daarvoor Rots en Waterles gegeven en was nog aan het nagenieten. "Maar het is toch niet echt een makkelijke groep die je nu hebt?", vroeg ze mij. Deze kinderen hadden het afgelopen jaar flink wat meegemaakt, waardoor de sfeer in de klas tot een nulpunt was gedaald, voordat ik kwam. Natuurlijk waren er nog wel eens wat akkefietjes, maar ze waren steeds beter in staat om het zelf op te lossen. Ik had die dag een hartje (snoepje) gekregen: "Omdat u zulke fijne lessen geeft en we het met elkaar zo goed hebben", was de reden geweest van het meisje die het hartje aan mij gaf. Ik was er dankbaar voor. Dankbaar ook dat ik dit werk mocht doen. "Eigenlijk heb ik geen moeilijke klassen meer de laatste tijd, het gaat me steeds beter af om negatief gedrag van de kinderen om te buigen." En ik besefte ook dat het al lang geleden was dat ik echte leermeesters had gehad. Kinderen die het bloed onder mijn nagels vandaan haalden, of iedere les al vechtend binnenkwamen. Terug in de auto mijmerde ik nog wat na: was ik uitgeleerd, werd het tijd voor een nieuwe uitdaging?

Het lag zeker niet aan mij
Manlief Erwin kreeg die week voor zijn verjaardag een t-shirt met daarop de tekst "het is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik." We lachten er hartelijk om en zochten voor de kinderen op YouTube het bijbehorende liedje op. Erwin besloot om het shirt eens aan te trekken naar zijn werk om te kijken hoe de studenten daar op zouden reageren. En zoon Jerome wilde hem graag aantrekken naar de voetbaltraining. Hij vertelde over een teamgenoot die altijd heel hard riep dat hij de beste voetballer was. Hij wilde altijd de vrije trappen nemen en eiste de bal dan op. Wanneer hij vervolgens de penalty miste dan lag het niet aan hem, maar aan de bal, de keeper of zijn medespelers. Het liedje bleef in mijn hoofd rondzingen en opeens besefte ik dat ik misschien wel een beetje was gaan lijken op die voetballer uit Jerome zijn team. Ook ik had de neiging om mezelf als expert te zien in het begeleiden van kinderen. En als het een keer minder ging in de les, dan lag het zeker niet aan mij. Ai.

Dat heb je mooi uitgelegd
Na hoogmoed komt de val. En daar kwamen allerlei herinneringen bij op. "Kijk mam, ik kan met losse handen fietsen" riep mijn dochter trots, waarna ze de macht over het stuur verloor en op de straat terecht kwam. Ooit had ik in de eerste rots en waterles een jongeman die zo enthousiast (lees: overmoedig) werd over het doorslaan van het houten plankje. Dat hij het bij thuiskomst meteen ging proberen. Een week later kwam hij binnen met een gipsarm. Ook ik was wat overmoedig geweest met mijn gedachte dat ik alle kinderen nu wel aankon. Totdat dus mijn grote leermeester kwam, die het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Ik was boos geworden, heel boos. En nu besefte ik dat ik het ook anders had kunnen oplossen. Door te reageren vanuit mijn hart, door kalm te blijven, door het om te buigen. Ik had dus nog wat goed te maken en heel wat geleerd. De kinderen in de les luisterden ademloos toe. "Wat heb je dat mooi uitgelegd", riep een jongeman, die ook regelmatig dacht dat hij alles al kon. "Dat klopt, ik ben ook een hele goede juf!" En daar werd dan weer hartelijk om gelachen.