"Ze hebben er zin in!", vertelde de oma met een glimlach op haar gezicht terwijl haar twee kleinzonen langs mij heen de yogaruimte inrenden. De matjes - die keurig naast elkaar lagen - werden gebruikt als hindernissen. En met een verhit gezicht renden de jongemannen rond. Ik nodigde ze met een zo kalm mogelijke stem uit om plaats te nemen op hun yogamatje, net als de andere kinderen. Ze konden geen minuut stilzitten en ik voelde bij mij, maar ook bij de andere kinderen de spanning toenemen.
"Ik ga naar de wc", meldde de eerste jongeman met een luide stem, terwijl we net waren begonnen met de stilte oefening. "Ik ook!", riep zijn jongere broer, die eerst even mijn reactie afwachtte. Ze renden de gang door op zoek naar de wc, en bleven een tijdje weg. "Wat zijn jullie nu aan het doen?", vroeg de een bij binnenkomst terwijl we de yogagroet deden. En zonder mijn antwoord af te wachten kwam er al weer een volgende vraag: "Wanneer begint de echte judo(!)cursus eigenlijk?" "Wat gaan we dan allemaal doen?" "Is het al pauze?"
Ik legde uit dat het geen judo, maar een yogacursus betrof, waar je alleen maar komt voor jezelf. Om te ontspannen, naar binnen te keren."Eeeeeeeeel", hoorde ik een van de jongens roepen. Het bleek geen afkeurende reactie te zijn op mijn uitleg. Een van de andere jongens had een scheet gelaten die nogal stonk. En daar moest de rest natuurlijk om lachen. Er was er eentje die echt de slappe lach kreeg en niet meer kon stoppen. Ik vervolgde mijn uitleg dat je bij yoga ook leert hoe je je kunt gedragen als een mooi mens. Dat je bijvoorbeeld door een scheet te laten, een ander opzadelt met jouw stank. Terwijl je ook even naar de gang had kunnen lopen.
Het werd tijd voor minder woorden en wat meer fysieke oefeningen. Wellicht dat ze daar de harmonie in konden vinden. "Doe ik het goed?", werd er om de haverklap gevraagd. Bij yoga is er geen goed of slecht, je lichaam geeft jou het antwoord. Ze hadden inmiddels rode konen op de wangen. "Kun je even komen helpen?" "Wat gaan we straks doen?" En na twee oefeningen: "Ik heb zo'n dorst, mag ik even wat gaan drinken?" Tussendoor werd nog even de computergame besproken die ze blijkbaar vlak voor de les hadden gespeeld. "Ssstttt", riepen een paar andere kinderen geïrriteerd. Maar de boodschap kwam nog niet aan.
Ik besloot om niet meer te reageren op alle prikkels en slechts een stipje te tekenen op mijn tekenbord. Gedurende de resterende tijd werd het bord gevuld met stipjes. Aan het einde van de les liet ik ze het bord zien en vroeg wat ze zagen. Het bleef even stil. "Stipjes!" "Alle stipjes staan voor prikkels. We worden de hele dag gevuld met stipjes. Wat we denken, wat we doen, wat we zien, wat we horen, wat we ruiken, wat we voelen." En ik herhaalde een aantal dingen die de kinderen de afgelopen les hadden geroepen en gedaan. En die dus tot een stipje hadden geleid. Was dit het waard om de stilte te verbreken? Het werd stil. Ik kon een speld horen vallen.
De stilte werd door mij verbroken met een rekenvraagstuk om te overdenken. En daar hielden deze jongens wel van. "Stel dat je maar een hoeveelheid 100 aandacht hebt en je hebt 50 stipjes. Hoeveel aandacht gaat er dan naar elk stipje?" "Simpel, dat is 100 gedeeld door 50, twee dus". "En stel dat het je zou lukken om de hoeveelheid stipjes terug te brengen naar 20?" "Ja dan zou ik veel meer aandacht hebben voor de stipjes die overblijven." "Dan word ik dus rustiger?" Dat is wat yoga jou kan brengen: rust in je hoofd. Minder indrukken is zoveel meer aandacht voor de dingen die er echt bij jou toe doen.
Hij werd nu pas echt enthousiast: "Juf, zullen we de volgende les helemaal in stilte doen?"
Minder is meer (filmpje)
"Ik ga naar de wc", meldde de eerste jongeman met een luide stem, terwijl we net waren begonnen met de stilte oefening. "Ik ook!", riep zijn jongere broer, die eerst even mijn reactie afwachtte. Ze renden de gang door op zoek naar de wc, en bleven een tijdje weg. "Wat zijn jullie nu aan het doen?", vroeg de een bij binnenkomst terwijl we de yogagroet deden. En zonder mijn antwoord af te wachten kwam er al weer een volgende vraag: "Wanneer begint de echte judo(!)cursus eigenlijk?" "Wat gaan we dan allemaal doen?" "Is het al pauze?"
Ik legde uit dat het geen judo, maar een yogacursus betrof, waar je alleen maar komt voor jezelf. Om te ontspannen, naar binnen te keren."Eeeeeeeeel", hoorde ik een van de jongens roepen. Het bleek geen afkeurende reactie te zijn op mijn uitleg. Een van de andere jongens had een scheet gelaten die nogal stonk. En daar moest de rest natuurlijk om lachen. Er was er eentje die echt de slappe lach kreeg en niet meer kon stoppen. Ik vervolgde mijn uitleg dat je bij yoga ook leert hoe je je kunt gedragen als een mooi mens. Dat je bijvoorbeeld door een scheet te laten, een ander opzadelt met jouw stank. Terwijl je ook even naar de gang had kunnen lopen.
Het werd tijd voor minder woorden en wat meer fysieke oefeningen. Wellicht dat ze daar de harmonie in konden vinden. "Doe ik het goed?", werd er om de haverklap gevraagd. Bij yoga is er geen goed of slecht, je lichaam geeft jou het antwoord. Ze hadden inmiddels rode konen op de wangen. "Kun je even komen helpen?" "Wat gaan we straks doen?" En na twee oefeningen: "Ik heb zo'n dorst, mag ik even wat gaan drinken?" Tussendoor werd nog even de computergame besproken die ze blijkbaar vlak voor de les hadden gespeeld. "Ssstttt", riepen een paar andere kinderen geïrriteerd. Maar de boodschap kwam nog niet aan.
Ik besloot om niet meer te reageren op alle prikkels en slechts een stipje te tekenen op mijn tekenbord. Gedurende de resterende tijd werd het bord gevuld met stipjes. Aan het einde van de les liet ik ze het bord zien en vroeg wat ze zagen. Het bleef even stil. "Stipjes!" "Alle stipjes staan voor prikkels. We worden de hele dag gevuld met stipjes. Wat we denken, wat we doen, wat we zien, wat we horen, wat we ruiken, wat we voelen." En ik herhaalde een aantal dingen die de kinderen de afgelopen les hadden geroepen en gedaan. En die dus tot een stipje hadden geleid. Was dit het waard om de stilte te verbreken? Het werd stil. Ik kon een speld horen vallen.
De stilte werd door mij verbroken met een rekenvraagstuk om te overdenken. En daar hielden deze jongens wel van. "Stel dat je maar een hoeveelheid 100 aandacht hebt en je hebt 50 stipjes. Hoeveel aandacht gaat er dan naar elk stipje?" "Simpel, dat is 100 gedeeld door 50, twee dus". "En stel dat het je zou lukken om de hoeveelheid stipjes terug te brengen naar 20?" "Ja dan zou ik veel meer aandacht hebben voor de stipjes die overblijven." "Dan word ik dus rustiger?" Dat is wat yoga jou kan brengen: rust in je hoofd. Minder indrukken is zoveel meer aandacht voor de dingen die er echt bij jou toe doen.
Hij werd nu pas echt enthousiast: "Juf, zullen we de volgende les helemaal in stilte doen?"
Minder is meer (filmpje)
Reacties
Een reactie posten