Doorgaan naar hoofdcontent

Hansje Pansje Kevertje

 

“Ha Angela, fijn dat je er bent…”, riep mijn collega terwijl ze me al tegemoet liep. Ze keek wat zorgelijk en vervolgde: “Ja, ik weet het gewoon even niet meer. Hij doet andere kinderen pijn, slaat en schopt ook mij en gisteren trok hij de deur zo hard dicht dat de klok van de muur op de grond kapot viel. Fijn dat je er even een uurtje bij kunt zijn.” Achter haar stond de jongeman (net 8 jaar oud) in kwestie. Op zijn hoofd een petje, felroze kauwgom in zijn mond (waarmee hij van die grote bellen maakte) en een uitdagende blik in de ogen. Hij had alles gehoord.

“Who let de dog out, tamtam tam tam.”, schreeuwde hij terwijl hij in de gymzaal op een bank stond. Hij maakte er bewegingen bij die meer passend zouden zijn bij een rapper van 16. Vlak daarvoor had hij al een paar kinderen aan het huilen gebracht. De tijd van observeren was voorbij en ik besloot een bewegingsspel te gaan doen. Hij hield wel van tikkertje, maar wilde niet de tikker zijn. En wilde ook niet getikt worden. Alles moest gebeuren volgens zijn regels. En anders deed hij niet mee. Totdat hij ontdekte dat ons spel ook leuk was. Hij ging er helemaal in op en vergat te schelden, schoppen en slaan.

“Ik stik bijna van de hitte”, kwam hij me vertellen. “Mag mijn trui uit?” Ondertussen ging hij naast me zitten op de bank, om even op adem te komen. Samen keken we in stilte naar de andere kinderen. Na een paar minuten besloot hij bij me op schoot te klimmen. Ik vertelde hem over kleine kinderen die ik heel blij kon maken met hansje, pansje kevertje. Dat wilde hij ook wel. En voorzichtig kriebelde ik met mijn vingers over zijn ruggengraat. “Hansje Pansje Kevertje, die klom eens op een hek. Neer viel de regen, die spoelde alles weg, op kwam het zonnetje, die maakte alles op droog. Hansje pansje kevertje, die klom toen weer om hoog.”

“Nog een keer!”, riep hij met een zachte stem. En daar gingen mijn vingers weer. Hij neuriede  het liedje mee. Het was de andere kinderen ook op gevallen dat er iets aan de hand was. Ook zij wilden een kevertje over hun rug en hij voelde zich geroepen om de kevertjes te laten lopen. Heel zacht, met aandacht deed hij zijn best om de andere kinderen dit ook te laten ervaren. Hij maakte ze blij! En er ontstond een hele zachte sfeer in de groep.

Een sfeer die ook mijn collega niet ontging, toen ze binnen kwam lopen. Met vragende ogen keek ze me aan. Ik stak mijn beide handen in de lucht en glimlachte.

Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev
Een reactie posten
Meer lezen

Hulp van boven

"Hoi, Roos heeft veel indruk gemaakt op mij. Wow! Wel na een hoge sprong van haar paard gevallen. Op haar hoofd. We zitten nu thuis. Erwin." Iedereen gespannen Het was een nogal chaotische dag. Zoon Jerome moest 's morgens voetballen en zou te horen krijgen of hij bij AZ mocht blijven. Wat een grote wens van hem was. Maar, zo hadden we vernomen, slechts 80 procent van de geselecteerde kinderen zou uiteindelijk door mogen. Hij was gespannen. Dochter Rosalie had 's middags haar springwedstrijd, waar ze zich ontzettend op had verheugd. Van Sinterklaas had ze een echt wedstrijdpak gekregen. Alle opa's en oma's zouden komen kijken. Maar ik niet, want precies op deze middag stond er een bijeenkomst met ouders en kinderen op het programma. Op zoek naar beschermengelen Een bijeenkomst waarbij we op zoek gingen naar beschermengelen. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. En ook voor deze dag, zo bleek later. Een beschermengel is er eigenlijk altijd voor jo
Een reactie posten
Meer lezen

Het lichtje van aandacht

  Daar liepen we, in stilte op zoek naar de schatten in het dorp. Het was al lekker donker en de kinderen van de Aandachts-cursus bekeken de omgeving, alsof ze het nog nooit eerder hadden gezien. Alsof ze met hun ruimteschip waren geland en voor het eerst voet aan wal zetten op de planeet aarde. Natuurlijk hadden we eerst uitgebreid de hemel met elkaar bekeken. En ook al was er een dik wolkendek, er was   toch nog van alles aan te onderzoeken. Met ons lichtje van aandacht. De aandacht verplaatste zich naar de grote regenplas waar een weerschijn van de lantaarnpaal in te zien was. En die lantaarnpaal zelf was ook absoluut het onderzoeken waard. We liepen verder en ontdekten de treurwilg. Spontaan sloeg iemand zijn armen er om heen. En voelden we de zachtheid van het mos. Natuurlijk stopten we onze neuzen ook even in het mos. Bij mij kwam de herinnering op aan de herfstwandelingen in het bos, die ik regelmatig met de hond maakte. En de tocht ging verder. Er was inmiddels een briesj
Een reactie posten
Meer lezen