Hansje Pansje Kevertje

 

“Ha Angela, fijn dat je er bent…”, riep mijn collega terwijl ze me al tegemoet liep. Ze keek wat zorgelijk en vervolgde: “Ja, ik weet het gewoon even niet meer. Hij doet andere kinderen pijn, slaat en schopt ook mij en gisteren trok hij de deur zo hard dicht dat de klok van de muur op de grond kapot viel. Fijn dat je er even een uurtje bij kunt zijn.” Achter haar stond de jongeman (net 8 jaar oud) in kwestie. Op zijn hoofd een petje, felroze kauwgom in zijn mond (waarmee hij van die grote bellen maakte) en een uitdagende blik in de ogen. Hij had alles gehoord.

“Who let de dog out, tamtam tam tam.”, schreeuwde hij terwijl hij in de gymzaal op een bank stond. Hij maakte er bewegingen bij die meer passend zouden zijn bij een rapper van 16. Vlak daarvoor had hij al een paar kinderen aan het huilen gebracht. De tijd van observeren was voorbij en ik besloot een bewegingsspel te gaan doen. Hij hield wel van tikkertje, maar wilde niet de tikker zijn. En wilde ook niet getikt worden. Alles moest gebeuren volgens zijn regels. En anders deed hij niet mee. Totdat hij ontdekte dat ons spel ook leuk was. Hij ging er helemaal in op en vergat te schelden, schoppen en slaan.

“Ik stik bijna van de hitte”, kwam hij me vertellen. “Mag mijn trui uit?” Ondertussen ging hij naast me zitten op de bank, om even op adem te komen. Samen keken we in stilte naar de andere kinderen. Na een paar minuten besloot hij bij me op schoot te klimmen. Ik vertelde hem over kleine kinderen die ik heel blij kon maken met hansje, pansje kevertje. Dat wilde hij ook wel. En voorzichtig kriebelde ik met mijn vingers over zijn ruggengraat. “Hansje Pansje Kevertje, die klom eens op een hek. Neer viel de regen, die spoelde alles weg, op kwam het zonnetje, die maakte alles op droog. Hansje pansje kevertje, die klom toen weer om hoog.”

“Nog een keer!”, riep hij met een zachte stem. En daar gingen mijn vingers weer. Hij neuriede  het liedje mee. Het was de andere kinderen ook op gevallen dat er iets aan de hand was. Ook zij wilden een kevertje over hun rug en hij voelde zich geroepen om de kevertjes te laten lopen. Heel zacht, met aandacht deed hij zijn best om de andere kinderen dit ook te laten ervaren. Hij maakte ze blij! En er ontstond een hele zachte sfeer in de groep.

Een sfeer die ook mijn collega niet ontging, toen ze binnen kwam lopen. Met vragende ogen keek ze me aan. Ik stak mijn beide handen in de lucht en glimlachte.