Wie niet horen wil, moet maar voelen

"Als jullie nu niet luisteren, gaan we een spelletje doen", schreeuwde de leerkracht met een dreigende stem. De kinderen hoorden hem niet eens. Het was storm, buiten, maar ook in hun hoofd. De leerkracht haalde demonstratief een stopwatch uit zijn borstzakje en legde uit dat de les pas zou starten, wanneer de kinderen gedurende 1 minuut stil bleven zitten en hun mond hielden. "Jullie moeten leren luisteren", zo lichtte hij het doel van zijn spel toe. Dat in de ogen van de kinderen natuurlijk helemaal geen leuk spel was. Maar dat maakten ze er wel van: iedere keer als de minuut bijna om was, besloot er eentje te giechelen, liet een scheet of fluisterde iets in het oor van een ander. Waar de anderen weer op reageerden. En zo kropen de minuten voorbij.

 

In gedachten ging ik terug naar de avond hiervoor. Ik had met een stel vrienden afgesproken in de stad. Kaasfonduen en wijn drinken. Dat deden we al jaren. In de begintijd gingen de gesprekken nog over werk en collega's, naar nu waren we toch in een andere fase gekomen. De ene overwoog een carrièreswitch te maken, de ander had een rondreis gemaakt door. De kinderen werden - zoals gebruikelijk was de laatste jaren - uitgebreid besproken. Inclusief een fotoshow op de mobiele telefoon. "Zeg Angela, nou wil ik je toch eens vragen of ik het eigenlijk wel goed doe, dat opvoeden. Jij hebt er ten slotte verstand van. Kijk, als mijn zoontje niet wil luisteren, dan moet hij van mij op de trap zitten om tot rust te komen. The naughty corner, weet je wel."

 

Ik keek nog eens in mijn wijnglas en prikte een stukje stokbrood aan mijn fonduevork om hem vervolgens in de fondue te dippen. En besloot om even mijn mond te houden, nieuwsgierig naar wat ging komen. Ondertussen hadden de anderen al heel wat adviezen gegeven. Met daarbij hun eigen verhaal: "Joh, ik heb er drie puber stiefkinderen bij gekregen. Die de hele dag niets anders doen dan voor de tv hangen. Gek word ik er van. En luisteren doen ze al helemaal niet meer." En er kwamen allemaal anekdotes, waar we smakelijk om moesten lachen. "Maar ik vind het eigenlijk ook zo zielig voor hem, als hij dan daar op de trap zit. Is er geen andere oplossing?", en ze richtte haar vraag nu toch echt tot mij.

 

Een paar dagen later had ik ook de neiging om zoon Jerome op de trap te zetten. "Rommie, moet je geen sjaal om?", had zijn zus poeslief die ochtend gevraagd voor het naar school gaan. Oma had voor hun beiden een heerlijke warme sjaal gebreid, waar ze ontzettend blij mee waren. "Nee", was zijn norse antwoord en hij keek daarbij naar de grond. Ze pakte vervolgens resoluut de sjaal van de verwarming en we ontdekten dat hij doormidden was geknipt. "Hoe kan dat nou?" "Dat heb ik niet gedaan", bracht hij uit en begon vervolgens hartverscheurend te huilen. "Wie dan wel?" Er was geen tijd meer om de detective uit te hangen. Ik voelde al aan dat Jerome in zijn boosheid zijn nieuwe sjaal door midden had geknipt. Zoiets had hij al vaker gedaan, wanneer hij zich niet meer kon beheersen. En achteraf had hij altijd spijt.

 

Hij had nu dan ook alle reden om boos te zijn. 's Morgens zag ik de wallen onder zijn ogen steeds groter worden. En was hij niet zijn bed uit te branden. Vier keer in de week direct uit school naar de voetbaltraining begon zijn tol te eisen. En toen zijn team afgelopen zaterdag ook nog met 13-1 had verloren, was voor hem de maat vol. Voor zijn trainer ook overigens. Hij zette de spelers niet op de trap bij de eerstvolgende training, maar besloot ze te straffen. Met humor: 13 minuten hardlopen, 13 keer opdrukken en 13 keer op het doel mikken. De jongens beseften nu pas weer dat spelen bij een profclub niet alleen voor de lol en vrijblijvend is. Inzet en doorzettingsvermogen, daarmee konden ze de eer van de club nog redden.

 

's Avonds rolden we de yogamatjes uit, onze manier om weer tot onszelf en elkaar te komen. Zoon Jerome mocht het programma bepalen en stelde allerlei houdingen voor die voor mij nog best zwaar zijn. "Doorzetten mam", zei hij met een zachte stem, terwijl ik een poging deed om de nakra (krokodil) te doen. Ik was net 5 centimeter van de grond en hield het 10 seconden vol, met een verhit gezicht. Na de oefeningen hadden wij ook ons moment van rust. Niet op de trap, maar op het yogakussentje. We sloten onze ogen en concentreerden ons op het suizen van de oren. Geen gedachten meer aan wat was geweest of nog ging komen. Geen hoogoplopende emoties. Kalmte en rust. Na afloop kroop hij als een kleuter op mijn schoot en legde zijn hoofd tegen me aan. Hij viel vredig in slaap. En ik naaide die avond de sjaal van oma weer aan elkaar.