Doorgaan naar hoofdcontent

Het is altijd jouw schuld


"Mam, mam, waar is mijn voetbalsok?" Met een verhit gezicht stormde zoon Jerome de trap af. En daar stond hij voor me. Met in zijn hand slechts een voetbalsok. "Jij moet dat toch weten jij hebt de was gedaan", ging hij schreeuwend verder. Ik besefte dat er geen tijd was om voor de zoveelste keer uit te leggen dat wanneer je je sokken 'in elkaar knoopt', voordat je ze in de wasmand gooit, de kans vele malen groter is dat ze ook weer samen de was uit komen. De tijd drong, de bus zou binnen 10 minuten vertrekken. Dus vertrok hij met een ander stel sokken, stampend van woede het huis uit. "Het is jouw schuld" verweet hij me nog even voordat hij de voordeur achter zich dichtknalde. Ik keek hem met een glimlach op mijn gezicht na.

Een paar dagen daarvoor zat een moeder met haar zoon tegenover me, om nader kennis te maken. Vooraf had moeder een omschrijving van hem gegeven: " Hij luistert slecht, is snel boos en kan zich niet concentreren op school." We gingen met elkaar een spelletje doen om het ijs te breken. Hij bleek zich aan de spelregels te kunnen houden, luisterde naar wat wij vertelden, werd niet boos toen hij leek te gaan verliezen. En was in staat om het spelletje af te maken! Moeder daarentegen werd continu afgeleid door haar mobiele telefoon, liet ons niet uitspreken en ergerde zich er aan dat het spel wel heel lang duurde. "Wanneer gaan we nu eens praten?", riep ze geƫrgerd uit. Het zou makkelijk zijn om de schuld van alle problemen van deze jongeman bij zijn moeder neer te leggen. Ze gaf niet echt het goede voorbeeld aan haar zoon. Alles waar ze hem van beschuldigde (slecht luisteren, boosheid en weinig concentratie) zag ik bij haar namelijk terug in het spel. Maar dat zou te makkelijk zijn.

Ik besefte dat ikzelf ook regelmatig de schuld kreeg. Als de spruitjes die ik had gemaakt niet te eten waren of als de broodtrommel 's morgens tijdens het ontbijt leeg bleek te zijn. Maar ook in de lessen: als de cursus niet het gewenste effect had, als de les te lang doorging, of per ongeluk te vroeg was afgelopen. Als iemand geen hartje had gehad, terwijl hij het wel had verdiend. Als ik iemand niet meteen had teruggebeld, of dat wel had gedaan, maar diegene was niet bereikbaar. Als de kinderen de lessen leuk vonden kreeg ik te horen dat "ze er ook wat van moeten hoor". Of als ze er niets aan vonden. En ook mijn man Erwin was er een kei in om mij de schuld te geven. Van de hond die s morgens stond te janken, of wanneer ik weer eens iets had laten slingeren. Als het geld opeens op was, terwijl hij in de supermarkt wilde pinnen of wanneer ik de auto niet in zijn achterruit had gezet. En zo telde ik regelmatig tot tien en deed een poging om het het dan van me af te laten glijden.

Het zat me toch niet lekker, dat van die voetbalsok. En terwijl Jerome en ik 's avonds samen in de woonkamer op ons yogamatje zaten, kreeg ik na een aantal oefeningen een ingeving. "Ken jij de mala?" vroeg ik zacht.. "Ja, dan ga je op je hurken zitten en sla je je armen om je knieën heen, zodat je handen op je rug weer elkaar vasthouden." Ik vertelde dat deze houding vernoemd was naar de mala, een kralenketting die hindoeïsten gebruiken om bij de tel te blijven terwijl ze yoga doen of mediteren. Ik pakte een riem en stelde voor om datzelfde te doen. Om onze zegeningen eens te tellen. "Waar ben jij dankbaar voor?" Het antwoord kwam snel, zonder na te denken: "Alles". En toen hadden we slechts een gaatje gehad. De volgende antwoorden kwamen met wat meer bedenktijd: dat ik gezond ben, dat jullie goed voor mij zorgen, dat ik familie heb, dat er vrede is, dat ik kan doen wat ik wil, dat ik naar school kan gaan en veel tijd heb om te voetballen, dat ik vrienden heb, dat iedere dag de zon opkomt. En zo ging hij nog even door. Hij besloot bij het laatste gaatje van de riem alles uit de kast te halen: "dat jij de was voor me doet", fluisterde hij met een grote grijns van oor tot oor.


"Kijk, ik heb hem weer gevonden, mijn voetbalsok!" vertelde zoon Jerome triomfantelijk die avond voor het slapen gaan. De sok bleek achter zijn bed te liggen. Terwijl hij zijn tanden poetste, keken we samen in de spiegel. Ik kon het niet laten om een suggestie te doen: "Dat zouden we eens vaker moeten doen: in de spiegel kijken voordat we een ander de schuld ergens van geven."

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...