Ik wil aandacht... NU

“Ik haat je, ik maak je dood, jullie allemaal.” Verbaasd keek ik toe hoe deze woorden uit de mond van een kleuter van amper vijf jaar oud kwamen. Zijn gezicht stond op onweer, hij schopte om zich heen. En de andere kinderen in de les bleven uit zijn buurt. Hij was duidelijk gefrustreerd geraakt, tijdens het tekenen. Ik besloot hem even “in zijn sop gaar te laten koken” en richtte mijn aandacht op het tekenen met de andere kinderen. Totdat ik opeens een klap hoorde en daarna hartverscheurend geschreeuw. De bank was op zijn grote teen gevallen en dat deed flink pijn. Ik nam hem in mijn armen en wiegde hem als een baby. Alle emoties kwamen eruit en langzamerhand werd hij rustig.

De volgende ochtend had ik ook iemand in mijn armen. Dochter Rosalie van 12 lag heerlijk tegen me aan op de bank in het zonnetje. Ik streelde haar gouden haren, masseerde haar handen en kietelde haar bovenarmen. “Mmm.” Samen genoten we van dit moment. Even helemaal niets, geen tijdsdruk, geen broer die het ogenblik zou kunnen verstoren met “ik ook, ik ook”. Complete ontspanning en liefdevolle aandacht voor elkaar. Het werd een mooi begin van de dag. Zonder te mopperen besloot ze na ons half uurtje “samen zijn” om een klusje in huis te doen: de was ophangen!

“Hoe kan ik de aandacht verdelen over mijn vier kinderen?” was een vraag die een moeder mij stelde. Ik kwam aan huis en zag twee kinderen voor de televisie zaten, de derde was aan het helpen me de tafel afruimen en de jongste zat nog aan zijn chocoladetoetje, waarbij hij zijn mond helemaal had volgesmeerd. Hij had er zichtbaar plezier in. We gingen op zoek naar de TOP-momenten, de momenten dat ze echt vol aandacht met een van de kinderen iets had gedaan. “Toen we een keer gingen dauwtrappen heel vroeg in de ochtend.” “Toen we samen in de auto liedjes gingen zingen.” “Toen we met de lego gingen spelen.” Van die momenten dat je niet meer denkt, maar gewoon bent. Liefdevol aanwezig zijn.

Zonder TOP-momenten gaan kinderen aandacht trekken. Mijn eigen dochter wordt dan heel tegendraads en antwoordt op elke vraag: “Nee” (als ze al een antwoord geeft). Kinderen die wat jonger zijn weigeren te eten, krijgen buikpijn als ze naar bed moeten, maken veel ruzie met hun broertjes of zusjes, vinden zichzelf zielig of overschrijden alle grenzen. In de klas zie je het ook. De grootste schreeuwers krijgen de meeste aandacht. Maar dat zijn meestal niet de TOP-momenten, maar FLOP-momenten. Ze worden gecorrigeerd op hun gedrag, zodat er meer rust ontstaat in de klas.

“Had ik jullie al verteld vandaag, dat ik jullie heel erg lief vindt?” Ik besefte ’s avonds dat ik niet echt aanwezig was geweest voor mijn kinderen die dag. Ik was weliswaar thuis geweest, maar met mijn gedachten heel ergens anders. Moe, chagrijnig, mopperend. Dit besef kwam pas toen ik eindelijk even tot rust kwam op mijn yogamatje. Ik sloop naar boven en zag nog licht branden in hun kamer. Ik klopte aan en hoorde een geïrriteerde “Ja?”. De boodschap dat ik hun lief vond, veranderde alles. Ze sprongen uit bed en we knuffelden elkaar. Liefdevolle aandacht.