Doorgaan naar hoofdcontent

Ik wil aandacht... NU

“Ik haat je, ik maak je dood, jullie allemaal.” Verbaasd keek ik toe hoe deze woorden uit de mond van een kleuter van amper vijf jaar oud kwamen. Zijn gezicht stond op onweer, hij schopte om zich heen. En de andere kinderen in de les bleven uit zijn buurt. Hij was duidelijk gefrustreerd geraakt, tijdens het tekenen. Ik besloot hem even “in zijn sop gaar te laten koken” en richtte mijn aandacht op het tekenen met de andere kinderen. Totdat ik opeens een klap hoorde en daarna hartverscheurend geschreeuw. De bank was op zijn grote teen gevallen en dat deed flink pijn. Ik nam hem in mijn armen en wiegde hem als een baby. Alle emoties kwamen eruit en langzamerhand werd hij rustig.

De volgende ochtend had ik ook iemand in mijn armen. Dochter Rosalie van 12 lag heerlijk tegen me aan op de bank in het zonnetje. Ik streelde haar gouden haren, masseerde haar handen en kietelde haar bovenarmen. “Mmm.” Samen genoten we van dit moment. Even helemaal niets, geen tijdsdruk, geen broer die het ogenblik zou kunnen verstoren met “ik ook, ik ook”. Complete ontspanning en liefdevolle aandacht voor elkaar. Het werd een mooi begin van de dag. Zonder te mopperen besloot ze na ons half uurtje “samen zijn” om een klusje in huis te doen: de was ophangen!

“Hoe kan ik de aandacht verdelen over mijn vier kinderen?” was een vraag die een moeder mij stelde. Ik kwam aan huis en zag twee kinderen voor de televisie zaten, de derde was aan het helpen me de tafel afruimen en de jongste zat nog aan zijn chocoladetoetje, waarbij hij zijn mond helemaal had volgesmeerd. Hij had er zichtbaar plezier in. We gingen op zoek naar de TOP-momenten, de momenten dat ze echt vol aandacht met een van de kinderen iets had gedaan. “Toen we een keer gingen dauwtrappen heel vroeg in de ochtend.” “Toen we samen in de auto liedjes gingen zingen.” “Toen we met de lego gingen spelen.” Van die momenten dat je niet meer denkt, maar gewoon bent. Liefdevol aanwezig zijn.

Zonder TOP-momenten gaan kinderen aandacht trekken. Mijn eigen dochter wordt dan heel tegendraads en antwoordt op elke vraag: “Nee” (als ze al een antwoord geeft). Kinderen die wat jonger zijn weigeren te eten, krijgen buikpijn als ze naar bed moeten, maken veel ruzie met hun broertjes of zusjes, vinden zichzelf zielig of overschrijden alle grenzen. In de klas zie je het ook. De grootste schreeuwers krijgen de meeste aandacht. Maar dat zijn meestal niet de TOP-momenten, maar FLOP-momenten. Ze worden gecorrigeerd op hun gedrag, zodat er meer rust ontstaat in de klas.


“Had ik jullie al verteld vandaag, dat ik jullie heel erg lief vindt?” Ik besefte ’s avonds dat ik niet echt aanwezig was geweest voor mijn kinderen die dag. Ik was weliswaar thuis geweest, maar met mijn gedachten heel ergens anders. Moe, chagrijnig, mopperend. Dit besef kwam pas toen ik eindelijk even tot rust kwam op mijn yogamatje. Ik sloop naar boven en zag nog licht branden in hun kamer. Ik klopte aan en hoorde een geïrriteerde “Ja?”. De boodschap dat ik hun lief vond, veranderde alles. Ze sprongen uit bed en we knuffelden elkaar. Liefdevolle aandacht.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt

"En dan ging ik op zaterdagavond na de disco met de bus naar huis. De bus zat vol dronken jongeren. En als ze mij in de gaten kregen, begonnen ze dus te zingen: Rood haar is varkenshaar en varkenshaar dat stinkt." "Wat deed je dan pap?", vroeg dochter Rosalie die vol aandacht zat te luisteren. "Nou, ik zong gewoon mee en deed alsof het niet over mij ging." Ze kroop bij haar vader op schoot en woelde met haar handen door zijn wilde krullen, die helaas niet meer zo rood waren als toen. "Gewoon negeren dus", was haar conclusie. Maar gold dat ook voor Simon de Pimon en Rosie Poepedosie? "Ze noemden me vandaag Simon de Pimon", wist deze jongeman mij te vertellen met een verongelijkt gezicht. En de tranen stonden in zijn ogen. Zijn moeder had mij gevraagd om hem te begeleiden. Hij werd gepest op school en daar leed hij zichtbaar onder. Blijkbaar werd hij geraakt door deze bijnaam, die in mijn ogen nog onschuldig was. Vaak heeft het gev...

En op de gang zijn we.... STIL

  “Ja. We zijn vandaag de boeken aan het inventariseren”, vertelde een hulpmoeder mij terwijl ik een blik wierp in de schoolbibliotheek. Ik zuchtte. “Dat kan wel de hele dag duren, hoor”. Het betekende dus dat ik op zoek moest gaan naar een andere plek in school, waar ik met de kinderen van groep 7 aan de nieuwe 10-weekse lessenreeks “De Kracht van Aandacht” zou kunnen beginnen vandaag. Dan maar het speellokaal. En terwijl ik de deur van de speelzaal open doe, zie ik al dat het vol staat met glijbanen, klimrekken, een trampoline, een evenwichtsbalk en vooral heel veel ballen. De moed zinkt me in de schoenen. “De pedagoog als ruimte”, schiet mij te binnen. Ik besef dat deze ruimte toch wel erg afleiding voor de kinderen is om de kracht van aandacht te gaan ervaren.   Alsof ik in het zwembad was “Het voelde alsof ik in het zwembad was. Heel diep op de bodem. Daar is het zo stil, dan hoor ik alleen nog maar mezelf en het water”, verzuchtte hij na 15 minuten. Ik had de kind...

Mijn kind leert foute dingen op school

  “Eeehhhh, juf, kan ik je even spreken?” Het is vrijdagochtend half negen en ik sta bij de deur om de kleuters te begroeten. Ze mogen kiezen: een high five, een knuffel, een zwaai, een billenbots, een hand. De meeste kinderen wijzen op de poster “de knuffel” aan. Een goed begin van de dag. Maar daar staat dus opeens een vader voor me. Hij kijkt me zorgelijk aan. En vertelt dat zijn zoon sinds kort thuis “fuck you” zegt en zijn middelvinger opsteekt. Dat deed hij anders nooit. “Mijn kind leert foute dingen hier op school…” “Ja dat begrijp ik, maar hij leert het niet van mij!” Vader gaat verder. Dat hij het leert van de grote kinderen, uit groep 3 en ik beloof hem dat ik er vandaag eens extra op ga letten. Terwijl de kinderen in de kring plaatsnemen, gaat de gouden spiegel rond. “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er vandaag met mij aan de hand?” De kinderen kijken om de beurt vol aandacht in de spiegel en vertellen iets over wat ze zien. “Mijn haar is er af, ik ben naar d...