Laat jij je dochter alleen fietsen in het donker?

 "Laat jij je dochter 's avonds alleen over het dijkje in het donker naar huis fietsen?" had een moeder mij een paar maanden geleden met verwijtende stem gevraagd. "Ja, waarom niet?" De vraag had er voor gezorgd dat ik dochter Rosalie voortaan tegemoet liep, wanneer zij van de manege naar huis fietste. Ik zag haar dan in de verte aan komen rijden als een klein lichtpuntje dat steeds groter werd. Met een enorme vaart reed ze dan over het kronkelende dijkje waar geen verlichting was. Alleen van de maan, als ze geluk had. Maar dit keer zag ik na een kwartier nog geen lichtje aankomen en ik voelde de ongerustheid opkomen.

"Zie je wel, het is niet verantwoord om haar alleen te laten fietsen. Straks ligt ze met fiets en al in die koude sloot. Of is ze door iemand aangereden, die haast had. Of is ze in een busje meegesleurd." De stemmetjes in mijn hoofd maakten overuren. En ik herinnerde me opeens een verhaal van een jongen die mij afgelopen week in de les vertelde dat hij niet meer buiten durfde te spelen, omdat hij had gehoord dat er kinderlokkers actief waren. Ik kreeg het nu echt benauwd en besloot samen met de hond terug naar huis te rennen. "Joh, waar maak je je toch druk over. Ze is vast wat langer gebleven om de paarden af te zadelen. Die redt zich wel hoor." Stelde man Erwin mij gerust. Het zat me niet lekker.

Die ochtend had ik nog gelachen om mijn eigen angsthaas, zoon Jerome. Zijn wekker was niet afgegaan, waardoor hij veel te laat wakker werd en niet meer de bus kon halen om op tijd op school te komen. "Weet je wat, ik breng je wel even", beloofde ik hem. Hij was nog niet gerust gesteld. We sprongen in de auto en reden weg. "Kun je niet wat harder?" piepte hij toen ik keurig 50 kilometer per uur door het dorp reed. Toen we op de grote weg reden, bleek dat we achter een trekker zaten. "Haal hem toch gewoon in", opperde hij geïrriteerd. En ik legde uit dat dat onverantwoord zou zijn in de drukke ochtendspits.

"Anders kom ik te laat..." "Ja, en?" Ook ik was nu geïrriteerd, want ik merkte dat ik door dit gedoe en de regen met harde wind niet goed op de weg kon letten. "Als we nu gaan inhalen, kom je er helemaal niet." Ik voelde zijn angst en probeerde hem gerust te stellen. En haalde eerst een paar keer diep adem, voordat ik verder praatte. " Wat is het ergste dat je kan overkomen?" Hij verzuchtte: "Dan moet ik in het strafklasje morgen na school en dat kan niet want ik heb voetbaltraining." Moedeloos keek hij me aan. "En hoe groot is de kans dat je te laat komt? We hebben nog 15 minuten…" Hij ging rekenen in zijn hoofd en zijn eigen antwoord stelde hem gerust. We kwamen keurig om 5 voor 8 aan op het schoolplein.

Dat was ook het tijdstip waarop Rosalie haar paardrijles was afgelopen, maar dan 12 uur later. Ik had me een uur vergist met ophalen en toen ik oververhit op de manege arriveerde liep ze me met een stralende glimlach tegemoet: " Oh mam, wat lief dat je me op komt halen. Durfde je wel over het smalle dijkje te rijden in het donker?"